Миллати бофарҳангу тамаддунофари тоҷик анъанаҳои неку волои ниёгони хешро ҳифз намуда, имрӯзҳо бо тарҳрезию корбаст намудани арзишҳои маънавию ахлоқӣ ва сиёсию фарҳангӣ дар ҷодаи устувор намудани ваҳдати миллӣ,

Хариду фурӯши одамон яке аз зуҳуроти хавфноки иҷтимоии трансмилӣ мебошад, ки дар миқёси ҷаҳонӣ ҳамчун ҷинояти вазнин ва поймолкунандаи ҳуқуқу озодиҳои инсон эътироф гардидааст. Рӯзмарра ва мубрам будани масъалаи баррасишавандарро ба инобат гирифта, Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз лаҳзаи ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ иштирокчии фаъоли раванди ҷаҳонии муқовимат ба хариду фурӯши одамон гардид ва дар сатҳи миллию байналмилалӣ чораҳои дахлдори ташкилию ҳуқуқиро андешид.

Чи тавре ки маълум аст, рӯзаи моҳи шарифи Рамазон яке аз рукнҳои асосии дини мубини Ислом буда, ба ҷо овардани он бар ҳар фарди мусалмон фарз мебошад. Илова бар ин шариати муқаддаси Ислом барои тарбия ва тазкияи нафс ва ба даст овардани қурби илоҳӣ ба рӯзаи нафлӣ ташвиқу тарғиб намуда, фазилатҳои баъзе аз рӯзҳои солро баён доштааст.

Афзудани нақши падидаи ҷаҳонишавӣ дар тамаддуни муосир ба амиқ гардидани низоъҳои динӣ-сиёсӣ дар заминаи бархӯрди тамаддунҳо ва хусусияти глобалӣ касб кардани падидаи зиддибашарии экстремистию террористӣ, ки дар он манфиати геополитикии давлатҳои қудратманд ниҳон аст, мусоидат карда, ногузир масъалаи ташаккул ва тарғиби фарҳанги таҳаммулпазириро ҳамчун як ҷузъи фарҳанги умумибашарӣ ба миён овард.

Яке аз рукнҳои муҳими сиёсати фарҳангии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба арҷгузории шахсиятҳои бузурги адабиву таърихӣ, фарҳангӣ ва миллӣ пайванд мегирад.

Чандест, ки дар расонаҳо оид ба посух гуфтани ҳайати Тоҷикистон ба суолҳои Кумитаи ҳуқуқи инсони Созмони милал дар Женеваро мухолифин мавриди баҳс қарор дода, бо хурсандӣ изҳор медоранд, ки «ин сангинтарин имтиҳон назди созмонҳои байналмилал барои Тоҷикистон буд». Яъне, онҳо бар ин андешаанд, ки ҳайати кишвари мо «аз имтиҳон нагузашт».