Яке аз рукнҳои муҳими сиёсати фарҳангии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба арҷгузории шахсиятҳои бузурги адабиву таърихӣ, фарҳангӣ ва миллӣ пайванд мегирад.

Чандест, ки дар расонаҳо оид ба посух гуфтани ҳайати Тоҷикистон ба суолҳои Кумитаи ҳуқуқи инсони Созмони милал дар Женеваро мухолифин мавриди баҳс қарор дода, бо хурсандӣ изҳор медоранд, ки «ин сангинтарин имтиҳон назди созмонҳои байналмилал барои Тоҷикистон буд». Яъне, онҳо бар ин андешаанд, ки ҳайати кишвари мо «аз имтиҳон нагузашт».

Аз рӯзи қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон беш аз дувоздаҳ сол сипарӣ мешавад. Дар ин давра пеши роҳи исрофкориҳои беҳуда, ки дар асоси таълимоти шариати исломӣ ҳаром аст, гирифта шуд.

Об яке аз неъматҳои Офаридгор бар тамоми махлуқот мебошад. Агар ба маълумоти мутахассисон назар кунем, дармеёбем, ки имрӯзҳо қариб 1 миллиард мардуми сайёра аз норасоии оби тоза ранҷ мекашанд, 2,6 миллиард сокинони сайёра дар шароити ғайри стандартӣ зиндагӣ мекунанд.

Ҳимояти марзу буми ватани азизамон дар уҳдаи ҷавонони боирода ва дар азмашон устувор вогузорида шудааст. Ҳар як ҷавоне, ки иродаи мустаҳкаму қавӣ дорад, барои хизмати Модар-Ватан собитқадамона кӯшишу ғайрат менамояд, то ин ки падару модар, хоҳару бародар, наздикону пайвандон ва мардуми азизи кишварамон орому осоишта зиндагӣ ба сар баранд, дар чеҳраи кӯдакон ҳамеша хандаву хушҳолӣ ҳувайдо бошад ва Истиқлолияте, ки бо ранҷу машаққатҳои гарон ба даст омадааст, ҳамеша пойдору устувор боқӣ бимонад.

Ҳар гуноҳе, ки дар мавриди қатли дигарон вуҷуд дорад, ба худкушӣ низ бевосита дахл дорад, зеро худкушӣ бо кадом сабабе рух надода бошад, ин нописандӣ кардани ҳукми илоҳӣ ҳисобида мешавад. Худкушӣ аз байн бурдани нафс ба ҳисоб меравад, ки Худованд онро ба амонат гузоштааст ва ҳеҷ кас ҳақ надорад нисбат ба ин амонат бетаваҷҷуҳӣ кунад.