Дар мавзӯи мрӯз Рӯзи Артиши Миллӣ на танҳо дар Тоҷикистон, балки дар чанд кишвари дигари пасошӯравӣ ҳам ҳаст. Тавре маълум, 23 февралро дар замони СССР ҳамчун рӯзи ташкилёбии Армияи Советӣ ё Армияи Сурх ҷашн мегирифтанд. Дар ин рӯз бори аввал баъд аз Инқилоби Октябр дар наздикии Саритсинои Русия қувваҳои навташкили Артиши Сурх ба қисмҳои артиши сафед ё артиши ҷонибдори низоми шоҳии Русия ғолиб омада буданд. Минбаъд Армияи Советӣ дар бисёр ҷангҳои қарни 20 ширкат намуда, ғолиб омадааст. Муҳимтарини онҳо ғалаба дар Ҷанги Ватанӣ буд, ки он чор сол идома ёфт ва бо мағлубияти Олмони фашистӣ (1945) хотима ёфт. Артиши СССР дар ҷанг ба муқобили финҳо (1939),Ҷопон (1945) ва афсарони мушовири он дар ҷангҳои берун аз ҳудуди СССР (Ангола,Ветнам, Куба,Никарагуа) ширкат намудаанд. Охирин ҷанге, ки Артиши Шӯравӣ иштирок намуд, ин ҷанг дар Афғонистон ба муқобили қувваҳои зиддиҳукуматии ин кишвар буд. Дар ин ҷанг зиёда аз 15 000 ҷанговарон аз ҷумҳуриҳои собиқи Шӯравӣ талаф ёфтанд. Аз Тоҷикистон низ сарбозону афсарон иштирокчии ин ҷанг буданд, ки ҳоло каме бештар аз 9 000 нафари онҳо дар кишвар кору зиндагӣ мекунанд. Артиши Миллии Тоҷикистон, ки дар ҷангҳои дохилӣ ширкат намудааст, худро меросбари артиши Шӯравӣ медонад ва чун анъана 23 февралро дар кишвар ҳамасола бо тантана қайд карда мешавад. ё худ бинои заношавҳарӣ дар хазонаи фарҳангӣ ва муқаррароти ислом ба маҷмӯаи таълимот ва раҳнамоиҳое бармехӯрем, ки пойдевори бинои ҳаёти заношавҳариро аз нахустин лаҳзаҳои шаклгирӣ, интихоби куфв (ҳамто)-и муносиб ва ҷуфти шоиста, то мар­ҳилаҳои ниҳоӣ ва сояафкан гардидани гунбади хонавода бар сари зану шавҳар, зери пӯшиш қарор додааст.

Ҷавонони мо аз панду андарзҳои бузургон, хусусан тавсияву насиҳатҳои пешвои мазҳабамон Имоми Аъзам истифода баранд. Дар ин ҳолат, ҷавонони мо ба хулосае хоҳанд расид, ки ислом набояд ҳамчун василае барои расидан ба ҳадафҳои сиёсӣ истифода шавад, балки исломи мо як роҳу равише мебошад, ки бандаро ба Худованди бузург наздик мегардонад.

Мушоҳидаҳо нишон медиҳад, ки вақтҳои охир дар ҷомеа ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро ва тафриқаангез ҳарчи бештар кӯшиш мекунанд, ки амалҳои номатлуб ва хиёнаткоронаи худро содир намуда, дар ин аъмоли зишти хеш ҷавонон ва шахсони ноогоҳро ҷалб намоянд.

Ин суханон бояд дар хона ба ҷавонон гуфта шавад, зеро падарон ва модарон ҳамвора ба фарзандонашон мегӯянд: бо фалон писар нишасту бархост накун! Бо фалон духтар ҳамнишин мабош. Аммо ҷавонон ранҷида ва нороҳат мешаванд: чаро ин гуна бо мо рафтор мекунанд, чаро дунёро бар мо танг ва торик мегардонанд? Вале мутаассифона гумроҳї аз ҳамин ҷо ва ба ҳамин сурат оғоз мегардад.

Ба ҳеҷ нафари солим ва соҳибақл пӯшида нест, ки яке аз балоҳое, ки қишри ҷавони халқ ва миллатҳои гуногуни сайёраи замин ба он мубтало шудаанд, ин маводи мухаддир аст. Ин падидаи шум, ки асрҳои аср пиру ҷавони ин сайёра ба сабаби он ба бемориҳои гуногуни ҷисмӣ ва рӯҳӣ гирифтор шудаанд, ба муддати тӯлонӣ пушти панҷара рафтаанд, ҷони худро аз даст додаанд, аҳлу аёли худро дар хатар гузоштаанд ва ҷомеаи миллатҳи гуногунро ба фано расонидааст.

Имрӯз ҷомеа шоҳид аст, ки иддае аз ҷавонон аз мазҳаби бобоӣ дур рафта, яке равияи салафия, дигаре мазҳаби шиа ва савумину чорумин ҳизбу равияҳои ботилро ихтиёру пайравӣ карда, бо уламои мазҳабӣ даст ба гиребон шудаанду бо баҳсу кашмакашҳои худ, ки гӯё ҳақ ҳастанд, ҷавонони аз шариат ноогоҳро аз қафои худ ба ботлоқзори ақидаи ботил бурданд ва худу он ноогаҳонро сарсону саргардон ва ҳатто то маҳбасу зиндон расониданд ва оқибат пушаймоние ба миён омад, ки барои баъзе нафарон дер шуда.