Дар мавзӯи никоҳ ё худ бинои заношавҳарӣ дар хазонаи фарҳангӣ ва муқаррароти ислом ба маҷмӯаи таълимот ва раҳнамоиҳое бармехӯрем, ки пойдевори бинои ҳаёти заношавҳариро аз нахустин лаҳзаҳои шаклгирӣ, интихоби куфв (ҳамто)-и муносиб ва ҷуфти шоиста, то мар­ҳилаҳои ниҳоӣ ва сояафкан гардидани гунбади хонавода бар сари зану шавҳар, зери пӯшиш қарор додааст.

Ҷавонони мо аз панду андарзҳои бузургон, хусусан тавсияву насиҳатҳои пешвои мазҳабамон Имоми Аъзам истифода баранд. Дар ин ҳолат, ҷавонони мо ба хулосае хоҳанд расид, ки ислом набояд ҳамчун василае барои расидан ба ҳадафҳои сиёсӣ истифода шавад, балки исломи мо як роҳу равише мебошад, ки бандаро ба Худованди бузург наздик мегардонад.

Мушоҳидаҳо нишон медиҳад, ки вақтҳои охир дар ҷомеа ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро ва тафриқаангез ҳарчи бештар кӯшиш мекунанд, ки амалҳои номатлуб ва хиёнаткоронаи худро содир намуда, дар ин аъмоли зишти хеш ҷавонон ва шахсони ноогоҳро ҷалб намоянд.

Ин суханон бояд дар хона ба ҷавонон гуфта шавад, зеро падарон ва модарон ҳамвора ба фарзандонашон мегӯянд: бо фалон писар нишасту бархост накун! Бо фалон духтар ҳамнишин мабош. Аммо ҷавонон ранҷида ва нороҳат мешаванд: чаро ин гуна бо мо рафтор мекунанд, чаро дунёро бар мо танг ва торик мегардонанд? Вале мутаассифона гумроҳї аз ҳамин ҷо ва ба ҳамин сурат оғоз мегардад.

Ба ҳеҷ нафари солим ва соҳибақл пӯшида нест, ки яке аз балоҳое, ки қишри ҷавони халқ ва миллатҳои гуногуни сайёраи замин ба он мубтало шудаанд, ин маводи мухаддир аст. Ин падидаи шум, ки асрҳои аср пиру ҷавони ин сайёра ба сабаби он ба бемориҳои гуногуни ҷисмӣ ва рӯҳӣ гирифтор шудаанд, ба муддати тӯлонӣ пушти панҷара рафтаанд, ҷони худро аз даст додаанд, аҳлу аёли худро дар хатар гузоштаанд ва ҷомеаи миллатҳи гуногунро ба фано расонидааст.

Имрӯз ҷомеа шоҳид аст, ки иддае аз ҷавонон аз мазҳаби бобоӣ дур рафта, яке равияи салафия, дигаре мазҳаби шиа ва савумину чорумин ҳизбу равияҳои ботилро ихтиёру пайравӣ карда, бо уламои мазҳабӣ даст ба гиребон шудаанду бо баҳсу кашмакашҳои худ, ки гӯё ҳақ ҳастанд, ҷавонони аз шариат ноогоҳро аз қафои худ ба ботлоқзори ақидаи ботил бурданд ва худу он ноогаҳонро сарсону саргардон ва ҳатто то маҳбасу зиндон расониданд ва оқибат пушаймоние ба миён омад, ки барои баъзе нафарон дер шуда.