ҲАМСОЯДОРИИ ХУБ POҲ БА ҲАЁТИ ОСОИШТА

Бо мақсади барқарор намудани ҳамзистии осоишта байни кишварҳои ҳамсоя, дини мубини Ислом баъзе ҳуқуқҳои бунёдӣ муқаррар кардааст, ки онҳо бояд дар ҳама ҳолатҳо эҳтиром карда шаванд. Дар байни мо бояд сулҳ ва равобити хуб вуҷуд дошта бошад, агар мо ҳақиқатан ҳам мехоҳем, ки ҷаҳонро ба таври ҳамоҳанг бинем.

Сулҳ муҳим аст. Дини мубини Ислом даъват мекунад, ки мардум сарфи назар аз дин ва миллаташон сулҳомез зиндагӣ кунанд. Муносибатҳои хайрхоҳона ва неки ҳамсоягӣ ҳамаи моро як оила месозад, ки ба рушди ҷомеаҳо ва миллатҳо мусоидат мекунад.

Ёрони Паёмбар (с) дар ин роҳ зиндагӣ мекарданд ва аз ин рӯ бо дигарон дар сулҳу ваҳдат буданд. Худованд дар Қурони карим мефармояд: "Эй мардумон, ба дурустӣ, ки шуморо аз як марду як зан офаридем ва шуморо ҷамоатҳо ва қабилаҳо сохтем, то бо якдигар шиносо шавед. Ҳар оина гиромитарини шумо назди Худо парҳезгортарини шумо аст, Худо Донои Хабардор аст».

Аз ин сабаб, дини мубини Ислом моро даъват мекунад, ки дар ҳамсоягиамон дар сулҳ ва ҳамзистӣ зиндагӣ кунем, ки таҳкурсии олам аст. Ин дар сураи «Нисо» чунин арзёбӣ мешавад: «Ва Худоро бипарастед ва чизеро шарики Ӯ муқаррар макунед ва ба падару модар ва ба хешон ва ятимон ва гадоён ва ҳамсояи хешованд ва ҳамсояи бегона ва ҳамнишини наздик ва мусофир ва он, ки дасти шумо молики ӯ шуд, накукорӣ кунед. Ҳамоно Худо касеро дӯст намедорад, ки мутакаббири худситоянда бошад».

Дар воқеъ, Паёмбари Ислом (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) таъкид кардааст, ки касе, ки ба Аллоҳ ва рӯзи қиёмат имон дорад, бояд ҳамсоягонашро низ эҳтиром кунад.

Паёмбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармудаанд, ки се намуди хамсоягӣ ҳаст: аввал он аст, ки ҳамсоя ба қавми дигар ва мазҳаби дигар тааллуқ дорад, на ба одамони мисли шумо; дуюм, вақте ки ҳамсоя ба халқи дигар тааллуқ дорад, аммо ба ҳамон мазҳаби дини шумост; саввум, вақте ки шумо ва ҳамсояи шумо дин, миллат ва шарвандии якхела доранд.

         Ва бояд дар хотир дошта бошед, ки дини мубини Ислом аз мо талаб мекунад, ки бо ҳамсоягони худ, сарфи назар аз мансубияти динӣ ва миллиашон, муносибати хуб дошта бошем. Шумо бе иҷозат ба хонаи касе даромада наметавонед. Шумо бояд ҳадди ақал се маротиба дари хонаи ҳамсояро бикӯбед ва агар ба шумо посух надиҳанд, пас худдорӣ кунед ва ба он ҷо наравед.

Дар сураи «Нур» омадааст: «Эй муъминон, ба хонаҳое ғайри хонаҳои хеш надароед, то он ки иҷозат наталабед ва бар аҳли он салом надиҳед; ин барои шумо беҳтар аст, бувад ки пандпазир шавед. Пас, агар ҳеҷ касро дар он ҷо наёбед, ба он ҷо надароед, то он ки ба шумо иҷозат дода нашавад; ва агар ба шумо гуфта шавад, ки: «Бозгардед», пас, бояд ки бозгардед; он барои шумо поктар аст; ва Худо ба он чи мекунед, Доно аст» (Сураи «Нур», ояти 27-28).

Ҳамин тавр, ҳамсоягии нек, дар навбаги худ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳамбастагӣ ва сулҳро таҳрик медиҳад.