«Шароити имрӯзаи ҷаҳонишавӣ ва бархӯрди манфиатҳо, ки боиси низоъ ва даргириҳои зиёди хунин дар минтақаҳои гуногуни сайёра, махсусан, дар кишварҳои шарқи мусулмонӣ гардидааст, давлатҳо ва ҷомеаҳои ҷаҳониро ба ташвиш оварда, дар пайи андешидани тадбиру чораҳои муассир саргардон кардааст», — гуфта мешавад дар изҳороти Академияи илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки имрӯз аз ҷониби хадамоти матбуотии ин ниҳод ба АМИТ «Ховар» расид. Дар зер матни ин изҳорот пурра оварда мешавад.

Мақолаи Сайид Қиёмуддини Ғозӣ «Паёми Бобои Эшон ба муносибати Ошӯро»-ро ҳанӯз соли 2012 баъди интишор шуданаш тавассути сайтҳои интернетӣ хонда будам. Дар мақолаи мазкури хеш Сайид Қиёмуддини Ғозӣ асосан масъалаи таҷлили Ошӯроро аз дидгоҳи аҳли ташайюъ мавриди баррасӣ қарор дода, пайдоиш, моҳият ва таърихи Ошӯроро таҳқиқ ва пешкаши хонанда намудааст.

Аз сад бор тавба кардан ва бахшиш пурсиданд як бор гуноҳ накардан осонтар аст. Аз тамошои филми мустанади «Решаҳои ноаён» ба хулосае омадам, ки барои Қиёмиддини Ғозӣ ва роҳбарону ҳаммаслаконаш на милат, на Ватан, на мазҳабу муқадасоти динӣ арзиш надоштааст.

Баъд аз тамошои филми мустанади “Решаҳои ноаён” дар миёни мардуми Тоҷикистон сару садоҳое баланд мешуд.

Дар шароити феълии Тоҷикистон ғояе муассиртар аз ваҳдати миллӣ нест. Онро қуллаи арзишҳои фарҳанги миллӣ метавон эътироф кард, зеро бидуни ҳастии ин неъмати бебаҳо мавҷудияти муътадили давлату миллат ғайримумкин менамояд.

Ҳар миллат дар масъалаи ягонагӣ, якпорчагӣ ва некӯ ба ҳам омадани қишру табақаҳои кишвар ба ҳолатҳое рӯ ба рӯ мешавад, ки як муддат ноил шудан ба мувозинати созгор хусусияти буҳронӣ касб менамояд. Гоҳо халалдор шудани осоиши ҳамдигарӣ боиси гусехта шудани сарриштаи кор ва тафаккури мантиқӣ гардида, даҳшати парокандагӣ мардумро дар идроку тааққули воқеият ва раҳоӣ ёфтан аз он нотавон месозад.