Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун давлати соҳибистиқлоли дунявӣ аз рўзи касби истиқлол пайдо карданаш сиёсатеро пеш гирифт, ки онро дарҳои кушода меноманд.

Яке аз муҳимтарин иқдомоти Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар солҳои истиқлолият ваҳдати давлату ҷомеа аст, ки натиҷаҳои файзбор медиҳад. Мардум дар симои Сарвари давлат такягоҳи худро мебинад ва давлат низ барои таъмини ҳаёти шоистаи мардум чораҳо меандешад.

Мутафакири араб Ҷуброн Халил дар мавриди масъулияти инсон дар ҷомеаи ахлоқӣ сухани ҷолибе фармудааст: «Шахси аз ҳама боадолат ҳамонест, ки худро дар ними рафтори дигарон гунаҳкор эҳсос мекунад».

Бисёр хотирмону бобаракот буд, ки дар арафаи ҳулули моҳи шарифи Рамазон дар шаҳри Душанбе мулоқоти Пешвои миллат бо намояндагони ҷомеаи кишвар баргузор гардид. Банда ҳам ифтихорманд ҳастам, ки дар ин ҳамоиши таърихӣ иштирок доштам.

Инсон он офаридаи Худост, ки бо амри Худои Маннон, фариштагони покаш, Ӯро саҷда карданд ва неъматҳои дунявӣ ҳам барои Ӯ офарида шудааст. Худо неъмате бузург бо номи виҷдон дар даруни инсон гузоштааст, ки дар шаръ аз он бо Нафси лаввомаҳ ёд мешавад.

Аз ҳазрати Абдуллоҳ ибни Аббос (р) ривоят аст, ки Расули Худо (с) дар Рамазони муборак бист ракъат намоз ва витр мехонданд.