Дар фазои ин рӯзҳои муборак шаби 18 июни соли ҷори дар телевизиони Тоҷикистон намоиши филми мустанади «Решаҳои ноаён» пахш гардид, ки саҳифаҳои хотираҳои солҳои 90-уми асри гузаштаро боз як бори дигар пеши назар овард. Хоинони миллати тоҷик, ки зархариди хоҷагони хориҷӣ буданд, дар ин намоишнома бо сурату сирати худ дида ва шунида шуданд.

Дар урфият мегўянд, ки нахли беҷо ғайри хиҷолат самар намедиҳад. Ин таҷрибаи хиради мардумӣ дар тўли асрҳо чун ҳикмати воқеӣ барои таҳкими маънавияти ҳар як инсон хидмат мекунад.

Моҳи мубораки рамазон фаризаест, аз фаризаҳои илоҳӣ, ки барои умматони Муҳаммад (с) фарз гардонида шудааст. Агар мо дар фалсафаи фарзияти ин моҳ амиқтар назар андозем, мебинем, ки Худованд барои уммати Муҳаммад (с) имтиёзот ва фазилатҳое додааст, ки агар ин уммат аз он имтиёзот истифода кунад, Худованд баракатҳои зиёде дар зиндагии дунё ва охирати онҳо мерезонад.

Садақаи фитр соли дуюми ҳиҷрӣ дар баробари рўзаи моҳи Рамазон бар мусулмонон воҷиб гардид. Аз Расули Худо (с) пурсида шуд, ки кадом садақа беҳтар аст? Дар ҷавоб фармуданд: «Садақае, ки дар моҳи Рамазон бошад».

Ҳамин ҷавҳари баланд, яъне инсондӯстӣ, арҷ гузоштани шахсияти инсон ва дар маҷмӯъ «зиёрати дилҳо» кардан аслу моҳияти маънавии суханронии Пешвои муаззами миллатро дар мулоқоташон бо намояндагони ҷомеаи кишвар ташкил медиҳад, ки ин аз хиради баланд, муҳаббати самимии ин Раҳбари бузургу созанда, сулҳофару ватандӯст ва миллатпарвару мусалмони воқеӣ сарчашма мегирад. Мо ходимони динро лозим аст, ки дар пайравӣ ба Пешвои миллати худ худ ва мардумро ба сӯи «зиёрат кардани дилҳо», яъне шоду мамнун кардани қалбҳои ҳамватанони худ раҳнамоӣ ва насиҳат кунем.

Натиҷа чунин аст, ки ба ҷуз як табақа – онҳое, ки ҳама гуна пешрафти Тоҷикистонро аз рӯи ақидаи ботили бадбинонаашон чашми дидан надоранд, дигар ҳама мардум иқдомоти Сарвари давлатро пазируфтанд. Акнун дар кишвар низоме ба даст омадааст, ки ҳама чиз дар ҷойи хеш аст, дин дар ҷойи хеш, корҳои давлатдорӣ дар ҷойи хеш.