То вақте, ки як фарди миллат дур аз ватан ва дар ғурбат қарор дорад, ман худро орому хотирҷамъ намеҳисобам (Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон).

Дар замони муосир одамон имкониятҳои дастрасии иттилооти гуногун, аз ҷумла ахбори мазмуни динидоштаро доранд. Ва азбаски чунин иттилоот ба эътиқоду боварии мардуми мо алоқаманд аст, аз ин лиҳоз ҳини шиносоӣ бо он эҳтиёткор мебояд буд.

Бо ибтикори Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон анъанаи неке бунёд ёфтааст, ки ҳамасола иштирокчиён ва маъюбони Ҷанги бузурги ватанӣ-новобаста аз миллату диёнат мавриди ғамхорӣ қарор гирифта, давлату ҳукумат ҳамеша аз ҳоли онҳо бохабар аст.

Неруҳои ҷонибдори исломи сиёсӣ, ки дар аввали садаи бистум, аниқтараш баъди анҷом ёфтани Ҷанги якуми ҷаҳонӣ, ба шикасту буҳрони маънавию сиёсӣ дучор шуда буданд, дар солҳои баъдӣ дигарбора тасмим гирифтанд, ки ба хотири татбиқи манфиатҳояшон ба арсаи сиёсати минтақавӣ ва ҷаҳонӣ ворид гарданд.

Ҳимояти марзу буми ватани азизамон дар ӯҳдаи ҷавонони бо ирода ва дар азмашон устувор вогузорида шудааст.

Ифротгароӣ падидаи номатлуби ҷаҳони имрӯз буда, дар худ хусусиятҳои тарҳрезикунанда ва маҳвкунандаи ғояҳои пешбурди ҷомеа дорад. Хусусияти дигари амалкарди гурӯҳои ифротӣ дар он мушоҳида мегардад, ки пайравони онҳо фаҳмиши амиқи динӣ надошта, сӯиистифода аз номи дини мубини Ислом мекунанд