Истиқол моҳияти ҳастии озоди инсонро ифода месозад. Асосу ҳастаи ҳастии озоди инсонро худшиносии миллӣ ташкил медиҳад.

Исломи азиз ба ягон шахс иҷозат намедиҳад, ки ҳатто бо ғайри мусалмонҳо муомилаи бад дошта бошад.

Агар ба фазли кори хайри нафаре купруке, роҳе, мактабе ё воситаи нақлиёте сохта ва ё ихтироъ намояд, ин садақаи ҷория буда, ҳамеша аз баракати он то он замоне ки инсонҳо аз он истифода менамоянд, дар номаи аъмоли накӯӣ навишта мешавад. Ҳар касе, ки бо роҳи ҳалол ҷомеа ва ватанашро обод мекунад, албатта охирати хешро обод мекунад. Эҳсон ба маънои бахшиш ва атои неъмат ба дигарон аст.

Фард ва ҷомеа ба якдигар таъсири мутақобила доранд. Аз афроди солим ҷомеаи солим ба вуҷуд меояд ва ҷомеаи солим дар ташаккул ва такомули шахсияти инсон нақши асосӣ ва таъсири муҳиме мегузорад.

Имрӯз мо шоҳиди он ҳастем, ки минтақаҳои мухталифи оламро мавҷи бесобиқаи терроризм, ифротгароӣ ва низоъҳо фаро гирифта, рақобати геосиёсии абарқудратҳо рӯ ба афзоиш ниҳодааст.

Қуръон, ки китоби дарбаргирандаи ҳамаи паҳлӯҳои зиндагонӣ аст, барои саодати башарият фиристода шудааст. Худованд дар ин китоб ҳамаи роҳҳое, ки инсонро ба саодат мерасонанд нишон дода аст.