Дар таърихи тамаддуни башарӣ миллати тоҷик ҳамчун миллати фарҳангдўсту сулҳпарвар шинохта шудааст, ки ҷойи шакку тардид надорад. Дар тўли қарнҳои гузашта ин миллат шоҳиди бисёр таҷовузҳо ва қатлу ғоратҳо аз ҷониби аҷнабиён гардидааст.

Аз рӯзи аввал агарчи ба худи мардум ҳам ошкор буд, лекин он ҳилаву найранге, ки ТЭТ ҲНИ дошт ва барои аз байн бурдани ин миллат барномарезӣ мекард, ҳамеша ба воситаи фарзандони фарзонаи ин миллат бартараф карда мешуд. Агарчи миллати тоҷик шаҳидони зиёде дар ин роҳ дода бошад ҳам, барои миллати худ гавҳари амнияту сулҳу суботро фароҳам кардаанд, ки ин барояшон беҳтарин садақаи ҷория маҳсуб мешавад. Миллати тоҷик ҳаргиз он фарзандони фарзонаашро фаромӯш намекунад.

Ҳар вақт, ки мардум аз барқарор шудани сулҳ дарк меёфтанд, занону кӯдакон, пирону калонсолон хурсанд мегаштанд, вале боз дере нагузашта хабари куштори ҷавонони бегуноҳ ба гӯш мерасид.

Ин ҷиноят дар ҳоле содир шуд, ки аз имзои Созишномаи сулҳ қариб як сол гузашта буд. Худи ҳамин далел гувоҳи он аст, ки на ҳама мухолифин тобеи ИНОТ ва содиқу пойбанд ба Созишнома буданд. Онҳо, ки лаззати ҳукмронӣ ва фармонфармоии халқи бечораву бесарпаноҳро ёфта буданд, дигар ба касе итоат кардан намехостанд.

Мувофиқи баъзе ахбори шабакаҳои интернетӣ, чанде пеш роҳбари Ҳизби хиёнаткори Наҳзат Муҳиддин Кабирӣ, ки дар кофтуков мебошад, дар шаҳри Дортмунди Германия пайдо шуд ва як ҳамоиши муғризона ташкил карда хостааст, ки эътилофи наве созмон диҳаду фатвои «Тақия»-ро, ки аҳли ташайюъ нисбат ба мазҳаби аҳли суннат вал-ҷамоат бо пинҳон кардани ҳақиқат ба кор мебаранд, истифода кунад.

Аммо таҷриба нишон дод, ки бархе гурӯҳҳо дар мисоли ташкилоти экстремистию террористии Ҳизби наҳзат бо ҳимояти неруҳои хориҷӣ, аз ҷумла кишвари ба мо ҳамзабони Эрон ба қадри ин хайрхоҳиҳо нарасиданд ва дар сар ҳавасҳои нопокеро мепарвариданд. Дигар ҳидоятҳову гузаштҳои Роҳбари дилсӯзи давлат ба онҳо таъсир надошт ва онҳо чеҳраҳои ҳақиқии худро, ки саршор аз кинаву адоват буд, ошкор сохтанд. Амалкардҳои разилона ва ғайриинсонии ташкилоти экстремистию террористии Ҳизби наҳзат бозгӯкунандаи ин ҳақиқат аст, ки дигар намешавад бо ин гурӯҳ созиш намуд.