Фарзанди ман семоҳа аз дунё гузашт. Ман метавонам, ки дар ҳаққаш ҳар рӯз дуо кунам. Занҳо бояд чӣ тавр дуо кунанд?

Ва алайкумуссалому ва раҳматуллоҳ. Бародари азиз, аз нигоҳи ақидаи аҳли суннат ва ҷамоат дуои зиндагон барои гузаштагон нафъ дорад. Дар дуо кардан байни марду зан фарқе вуҷуд надорад. Бо овози паст гиря кардан ҳамроҳ бо дуо савоб аст, аммо доду фиғону навҳа ва рӯканиву мӯйканӣ кардан гуноҳ аст, зеро ҳар мусибате, ки аз ҷониби Худованд ба банда мерасад, сабр кардан ва розӣ будан ба он ҳатмӣ ва дорои аҷру подош аст. Шумо метавонед, ки ҳар рӯз дар ҳаққи кӯдаки фавтидаатон дуо кунед. Тарзи дурусти дуо барои гузаштагон чунин аст: “Худоё, гузаштагони моро раҳмату мағфират кун ва савоби ин оятҳо ва садақаҳоро ба рӯҳи онҳо бирасон, қабрашонро пурнур ва рӯҳашонро шоду мамнун бигардон, хусусан ин тифлаки бегуноҳи маро сабаби шафоатам бигардон”. (“Раддул-муҳтор”, ҷ. 1, с. 605-607)