Агар ба таърихи оиладорӣ назар андозем, мебинем, ки вақте Худованд нахустин инсон, яъне ҳазрати Одам алайҳиссаломро офарид, барои сукуни қалбаш ҳамсари ӯ Ҳавворо низ офарид ва аз он ду занону мардони зиёдеро интишор дод. Чунон ки дар Қуръони азимушшаън мефармояд: “Эй мардум! Битарсед аз Парвардигоратон, Он, ки шуморо аз як тан офарид ва аз ӯ ҳамсарашро офарид ва аз он ду мардони бисёр ва заноне интишор дод”. (Сураи “Нисо”, ояти 1)

Муҳаммади Ғаззолӣ оид ба омезиш надодани масъулияти динӣ бо вазифаҳои сиёсӣ аз ҷониби Имом Абӯҳанифаро ёдовар шуда, аз Робеъ ибни Осим чунин ҳикояте меорад: «Язид ибни Умар ибни Ҳубайра маро бо супорише назди Имом Абӯҳанифа фиристод ва ман бо Имом Абӯҳанифа ҳамроҳ ба назди ӯ омадем. Язид мехост, ки Имом Абӯҳанифа мудири хазина (байт-ул-мол) шавад, вале ӯ ин мансаби давлатиро рад намуд ва ба ҷазои зарбаи бист тозиёна гирифтор шуд».

Худкушӣ зуҳуроти зишту номатлубест, ки он дар ҷомеаи инсонӣ тайи асрҳои тӯлонӣ мавҷуд аст ва инсоният дар ҳамаи давру замонҳо сари бартараф кардани он андеша менамояд.

Вазифаи ҳар як фарди солимфикр ва ватандўст ин мубориза бо ин гурўҳҳои террористӣ ва экстремистӣ буда, фароҳам овардани фазои боварӣ, эҳтиром ба манфиатҳои ҳамдигар ва муттаҳид шудани ҳамаи қишрҳои ҷомеаро бар зидди ин гуруҳҳоро тақозо менамояд.

Шарму ҳаё. Ин ду калима хеле маънои васеъро дар бар мегиранд. Агарчанде калимаи шарм дар луғатномаҳо бо ҳар забон тарҷума шудааст, аммо дар ҳеҷ луғат маънои мукаммали онро тавреро, ки дар забони тоҷикист, дарёфт кардан мушкил аст.

Некӣ ба падару модар ва адои ҳуқуқашон аз ҷумлаи арзишҳоест, ки оятҳои Қуръони карим ва ҳадисҳои гуҳарбори Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам, онро дастгирӣ мекунад. Мусулмони воқеие, ки амру фармонҳои илоҳиро якояк иҷро ва дар зиндагӣ ба кор мегирад, ҳар гиз аз ин масъалаи бисёр муҳим ѓофил намешавад...