Ҳодисаҳои чанд соли охир дар ҷаҳон бори дигар исбот намуданд, ки набудани амнияти сартосарӣ, набудани ваҳдати миллӣ, нақзи ҳуқуқи инсон, мушкилоти зиёди иҷтимоӣ боиси нобасомониҳо шуда, аз чунин фурсат қудратҳои минтақавию ҷаҳонӣ ба суди худ манфиат дидан мехоҳанд.

Дар шароити муосири торафт густариш ёфтан ва характери глобалӣ касб намудани терроризм барои дуруст ва саривақт ошкор кардану пешгирӣ кардани ин вабои аср дар баробари муайян кардани омилҳои терроризм, инчунин, донистани шаклҳо ва навъҳои гуногуни зуҳури ин падидаи хатарнок низ зарур мебошад.

Вазъияти сиёсӣ-иҷтимоӣ дар минтақаи Ховари Миёна ба марҳилаи нави хатарноки худ ворид гаштааст. Дар масъалаи ояндаи давлати Сурия ва умуман Ховари Миёна нофаҳмиҳои зиёд байни гурӯҳи давлатҳои минтақавӣ вусъати шадид пайдо карда истодааст.

Инак имсол «Соли рушди сайёҳи ва ҳунарҳои мардумӣ» эълон шуд. Баробари унвон гардидани чунин соли пурфайз ҳамаи табақаи ҷомеаро лозим аст, ки бо пуштибонӣ аз дастуру супоришҳои Пешвои миллат дар амал чораандешӣ намоянд.

Дар ҳамаи давру замон инсонҳои ношукр пайдо мешаванд ва дар замони босаодати мо низ иддаи кам бошад ҳам, шахсони носипосе ҳастанд, ки неъматҳои илоҳиро пеши по мезананд, тинҷӣ, оромиро қадр намекунанд.

Имрўзҳо аз сабаби сатҳи пасти маърифатнокӣ ва камогоҳӣ аз асли шариати исломӣ, қонуну қавоиди зану шавҳардорӣ қисмати зиёди ҷавонон ба ҳамсарони худ зиндагӣ карда натавониста, аз ҳам ҷудо мегарданд