Неруҳои ҷонибдори исломи сиёсӣ, ки дар аввали садаи бистум, аниқтараш баъди анҷом ёфтани Ҷанги якуми ҷаҳонӣ, ба шикасту буҳрони маънавию сиёсӣ дучор шуда буданд, дар солҳои баъдӣ дигарбора тасмим гирифтанд, ки ба хотири татбиқи манфиатҳояшон ба арсаи сиёсати минтақавӣ ва ҷаҳонӣ ворид гарданд.

Ҳимояти марзу буми ватани азизамон дар ӯҳдаи ҷавонони бо ирода ва дар азмашон устувор вогузорида шудааст.

Ифротгароӣ падидаи номатлуби ҷаҳони имрӯз буда, дар худ хусусиятҳои тарҳрезикунанда ва маҳвкунандаи ғояҳои пешбурди ҷомеа дорад. Хусусияти дигари амалкарди гурӯҳои ифротӣ дар он мушоҳида мегардад, ки пайравони онҳо фаҳмиши амиқи динӣ надошта, сӯиистифода аз номи дини мубини Ислом мекунанд

Ҳодисаҳои чанд соли охир дар ҷаҳон бори дигар исбот намуданд, ки набудани амнияти сартосарӣ, набудани ваҳдати миллӣ, нақзи ҳуқуқи инсон, мушкилоти зиёди иҷтимоӣ боиси нобасомониҳо шуда, аз чунин фурсат қудратҳои минтақавию ҷаҳонӣ ба суди худ манфиат дидан мехоҳанд.

Дар шароити муосири торафт густариш ёфтан ва характери глобалӣ касб намудани терроризм барои дуруст ва саривақт ошкор кардану пешгирӣ кардани ин вабои аср дар баробари муайян кардани омилҳои терроризм, инчунин, донистани шаклҳо ва навъҳои гуногуни зуҳури ин падидаи хатарнок низ зарур мебошад.

Вазъияти сиёсӣ-иҷтимоӣ дар минтақаи Ховари Миёна ба марҳилаи нави хатарноки худ ворид гаштааст. Дар масъалаи ояндаи давлати Сурия ва умуман Ховари Миёна нофаҳмиҳои зиёд байни гурӯҳи давлатҳои минтақавӣ вусъати шадид пайдо карда истодааст.