Ҳамаи неъматҳои зоҳирӣ ва ботиниро дар ихтиёраш гузошт, то ки инсонҳо тавонанд барои бақои зиндагӣ ва ободии ин дунё талош варзанд. Фитрати зиндагии инсонро Худованд тарзе сомон дод, ки ҳаёти одамӣ дар ин дунё паси ҳам сипарӣ мегардад. Наслҳо ҳамдигарро иваз мекунанд ва ҷои падару модаронро фарзандон мегиранд. Ҳамин аст, ки ободии ҷаҳон ва ҳаёти инсоният сахт марбут ба он аст, ки волидайн ба фарзандон аз худ чиро таҳвил медиҳанд, ҳамон гунае, ки пешиниён ба эшон дода буданд, яъне тарбияташон карда буданд.

Бисёр мушоҳида кардаем, ки падару модарон дар аснои муошират калимаҳоеро ба забон меоранд ва онро нодида мегиранд, вале чунин суханон ба мақсадҳои тарбиявӣ латма ворид мекунанд. Сухан асоси тарбия ба ҳисоб меравад. Мо бо фарзандонамон бо сухан муомила мекунем, бо сухан тарбия мекунем, бо сухан ҳавасманд мекунем, бо сухан мадҳ мекунему бо сухан ғазаб мекунем. Тарбияи фарзанд дар асоси сухан ва амал аст.

Таърих гувоҳ аст, ки андар ҳама давру замонҳо дар амалӣ намудани андешаҳои бузурги созанда, аз ҷумла, ҳадафҳои стратегӣ ба ҷуз саъю талошҳо баҳри рушди иқтисодиёт ва таҳкими фишангҳои давлатдорӣ инчунин фарҳанги сарфакорӣ ва истифодаи оқилонаи захираҳои табии ва дигар сарватҳои модӣ нақши аввалиндараҷа мебозад. Зеро Офаридгор дар баробари дигар неъматҳои табии ва бунёдӣ ба башарият ақлу дарки худшиносӣ ато фармуд, то инсон бо василаи омӯзиши илму мушоҳидаи маърифати воло ба хушбахтию саодати зиндагӣ бирасад.

Ҳазрати Исо (а) яке аз пайғамбарони мурсал ва соҳиби китоб буда, Худованд ўро «оят», яъне нишона ва ҳуҷҷат қарор додааст. Ин паёмбари илоҳӣ дорои муъҷизоти аҷибе мебошад, ки тавассути онҳо одамони зиёд дар замони худ ба Худо имон овардаанд. Мо ба ҳамаи паёмбарони Худо имон меоварем ва ба муъҷизоти онҳо бовар дорем.

Аз вақте ки пандемияи коронавирус тамоми дунёро фаро гирифтааст, мардуми бадаҳшатафтода, аз сулфаи одие, ки дигар вақтҳо ба он эътибор ҳам намедод, рӯҳафтода мешаванд ва ё баръакс COVID-19-ро ба зуком шабоҳат дода, ба он беаҳамиятӣ мекунанд.

Асри 21 асре аст, ки илму техника дар авҷи тараққиёти худ қарор дорад.Дунё дигар дунёи 70-80 соли пеш нест! Агар 70-80 соли пеш ё бештар аз ин барои расонидани як хабар, чӣ рост ва чӣ дурӯғ нома навишта, бо машаққатҳои зиёд онро ба шахси дар назардошта мерасонданд, имрӯз дар арзи фақат чанд сония чунин хабарҳоро аз тариқи шабакаҳои гуногуни иҷтимоӣ-иттилоотӣ ба маълумоти миллионҳо ва ҳатто аз ин ҳам зиёд одамон расонида мешавад.