Аслан ҳар қиссае, ки барои хонандаи азиз нақл мекунем, воқеӣ буда, дар ҳузури гурӯҳи кории ТҶ ”Пайроҳаи хушбахтӣ” ва ё дар танҳоӣ дар шоҳидии банда ба вуқӯъ омадааст ва барои ибрати дигарон ба таври махфӣ бе ошкор намудани ягон нишонаву маълумот ва бо нигоҳ доштани сирри муроҷиаткунанда ва бо таъғир додани баъзе паҳлуҳо онро ба маърази умум мегузорем, то ба ҳар як нафари соҳибақлу соҳибхирад дарсе бошад ва як таконе, то дар зиндагӣ хато наравад.

Дарахт яке аз зеботарин ва шигифтангезтарин мазоҳири хилқат аст. Ҷилваи гӯё аз таҷаллии Офаридгор. Зебоии дарахт на танҳо дар нигоҳи одамӣ, балки дар манзари Офаридгори ҷаҳон низ ба некӣ омадааст. Дарахт на танҳо аломати ободӣ ва мазҳари ҳаёту зиндагист, балки сабаби зебоии рўҳиву боигарии муҳит, фазо ва ҳавост.

Имрӯзҳо дар саросари кишвари азизамон маъракаи ободонию сарсабзкунонии хонаҳову деҳаҳо ва шаҳру вилоятҳо рафта истодааст. Ҳамаи ин неъматҳо ин сабаби тинҷию амонӣ бар мо насибу рӯзӣ шудааст.

Имом Муслим дар китоби «Саҳеҳ»-аш аз Анас ибни Молик (разияллоҳу анҳу) ривоят мекунад, ки Расулуллоҳ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) муаззинеро шуниданд, ки мегуфт: أشهد ان لا إله إلا الله – «Ашҳаду алло илоҳа иллаллоҳ». Гуфтанд: "Аз дӯзах баромадӣ". Яъне ин калима сабаби наҷот ёфтан аз оташи дӯзах мебошад.

Дини мубини Ислом дар намоз ҳаракат ва ҳолатҳоеро муқаррар намудааст, ки барои саломатӣ ва нерўмандии ҷисму ҷон муассир буда, рӯҳу равонро аз ҳама гуна кудурату олоишҳо пок месозад. Масалан, дар ҳолати қиём ҳаргиз ин сӯву он сӯ нанигариста, рӯйро ба сӯи қибла ва дилро ба розу ниёзи Худованд мутеъ месозем. Дар вақти рукӯъ бошад, дастҳоро бо ангуштони боз рӯи зону ниҳода, ончунон бо фишор мечаспонем, ки зонуҳо каҷ нашаванд. Пуштро ҳамвор намуда, бо сару гардан баробар мекунем, зеро Пайғамбар (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳамин гуна дастур додаанд.

ҳама ситоиш хос барои Худо аст. Ўро ситоиш мекунем ва аз Ў мадад ва омўрзиши гуноҳони хешро хоҳонем. Паноҳ мебарем ба Худованд аз бадиҳои нафсҳо ва аз аъмоли носазо. Шаҳодат медиҳем, ки љуз Парвардигор маъбуди барҳаққе нест, ягона аст, шарике надорад ва шаҳодат медиҳем, ки Муҳаммад (с) банда ва фиристодаи Ўст.