Худованди карим барои ҷавонон як нерўи ҷисмонӣ ва фикрие додааст, ки аз калонсолон хеле бартарӣ доранд. Агарчи калонсолон дар илму таҷриба аз онҳо пештаранд, вале ғолибан аз нигоҳи ҷисмонӣ ва ирода қавӣ нестанд ва наметавонанд корҳоеро анҷом диҳанд, ки ҷавонон ба он метавонанд даст зананд.

«Амалҳои даҳшатноки террористӣ, ки солҳои охир дар гӯшаҳои гуногуни олам содир гардида, боиси марги ҳазорон одамони бегуноҳ шуда истодаанд, возеҳ нишон медиҳанд, ки терроризм имрӯзҳо ба таҳдиди воқеиву ҷиддӣ ба амнияту суботи ҷаҳон ва пешрафти инсоният табдил ёфтааст».

Назаре ба умқи таърих афканем, дарк хоҳем кард, ки нақши бо ном дар роҳи Худо анҷом додаи ҲНИ аҷраш танҳо кулфату ғаму андӯҳ буду бас. Боз ҳам як назари дигар ба умқи таърих намоем, ҳақиқатро дарк хоҳем кард. Ин фарзандони нохалаф аз барои ҳамёнҳои пур аз пул аз баҳри миллат, давлат, ёрӯ бародар ва ҳатто модар, ки барои инсон муқаддастарин шахс аст, гузаштанд.

Мунофиқ дар дини Ислом барои он манфур ва мардуд аст, ки худро дӯсту ғамхор вонамуд карда, дар асл, дар замири худ ниятҳои нопок дорад. Одамон ба гуфтори хуши мунофиқон фирефта шуда, ба онҳо бовар мекунанд, эҳтиромашон мекунанд, дар паҳлӯи худ ҷой дода, як бурда нонро бо ҳам мебинанд. Аммо мунофиқ ҳамеша дар пайи тавтеа аст, интизори фурсати муносиб, то ин ки дар лаҳзаи даркорӣ, бо сӯиистифода аз боварии мардум, одамонро ба майдон кашад ва хуни бегуноҳонро резад.

Мувофиқи таҳлилҳое, ки солҳои охир муҳаққиқон ва коршиносон анҷом додаанд маълум мегардад, ки ҳамроҳ шудани баъзе аз ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳо ва гурӯҳҳои ифротгарою террористӣ як мушкили ҷомеаи Тоҷикистон набуда, балки ба як мушкили ҷомеаи ҷаҳонӣ табдил ёфтааст. Сабабгори мавриди таваҷҷӯҳи ҷавонон қарор гирифтани чунин зуҳуротҳои манфӣ зиёданд.

Солҳои охир дар ҷомеаи шаҳрвандии мо як ҳодисаи нангин ва падидаи манфӣ ба назар мерасад, ки ҳар шахси солимфикрро ба андеша водор менамояд. Ин ҳодисаи нангин ба худкушӣ даст задани як зумра ҷавонони бетаҷриба мебошад. Чунин падидаи манфӣ нишонаи имони ноқис ва ё имони бемор аст, зеро дидаву дониста ба худкушӣ даст задан дар шариати исломӣ ҳам гуноҳ ҳаст, ҳам ҳаром.