ак-чаки борони найсон оварад нуру сафо, Ҳам шифои дардҳо оромиши Наврўзи мо

Исро ва Меъроҷ - сафари шабона ва боло рафтан аст. Ин сафари шабонаи Паёмбари Худо ҳазрати Муҳаммад (с) аз Масҷидулҳаром ба Масҷиди Ақсо ва баромадани ӯ ба осмон мебошад.

Дар раванди ҷаҳонишавӣ барои рушду амнияти ҷомеаи муосир фаъолияти ҳизбу ҳаракатҳои ғайриқонунии динӣ ва ифротгароӣ таҳдиди калон дошта, барои густариши давлатҳо ва созмонҳои бонуфузи ҷаҳонӣ муаммоҳои зиёд ташкил намуда истодаанд. Бояд қайд намуд, ки имрӯзҳо тамоми ҷомеаи башариро зуҳуроти номатлуби шомилшавии ҷавонон ба ҳаргуна ҳизбу ҳаракатҳои ифротгароӣ ба ташвиш оварда он ба масъалаи доғи рӯзи ҷомеаи ҷаҳонӣ табдил ёфтааст.

Модар қиматтарин неъмати дунё, сарчашмаи муҳаббати беканор ва ҳимматбаландтарин шахси башарият аст. Маҳз меҳри бепоён ва навозиши гарми модар моро ба оламу одам ошно сохтааст. Заҳмати шабонарўзиву бедорхобӣ ва бурдбории ў танҳо ба худаш хос аст, ки касро ба ҳайрат меорад. Фарзанд дар канори модар бо олами рангини кўдакӣ ба воя мерасаду аз ў дарси одамгарию ватандўстиро меомўзад. Канори модар худ мактаби аввалини ҳаёти инсонаст. Ба зери болини кўдакӣ гузоштани китоб ё муқаддами дигар рамзи худро дорад. Модар мехоҳад, ки тилфаш бе нуқс сабзида, мададгори даврони пирӣ гардад.

Шарму ҳаё. Ин ду калима хеле маънои васеъро дар бар мегиранд. Агарчанде калимаи шарм дар луғатномаҳо бо ҳар забон тарҷума шудааст, аммо дар ҳеҷ луғат маънои мукаммали онро тавре, ки дар забони тоҷикист, дарёфт кардан мушкил аст. Ва дар ҷамъияти мо агар касе як кори ношоям мекунад, ўро беҳаё мегўянд ва ин ба ў хеле сахт мерасад. Зеро беҳаёӣ аз хислатҳои хеле бади инсонист. Ё мисол мегирем калимаи айбро. Ин калима низ агарчӣ ба забони русӣ ё забони англисӣ тарҷума шудааст, аммо он мафҳумеро дода наметавонад, ки дар забони тоҷикист. Ман фикр мекунам, ки шарму ҳаё ва айбу убол аз хислатҳои шарқиёнаи исломии миллати мост.

Мутаассифона, вақтҳои охир бемориҳои системам дилу раг ва ба вуқўъ пайвастани ҳолати ногаҳонии фавт зиёд шуданд. Аксари ҳолатҳои марг дар арафаи субҳ, яъне дар лаҳзаҳои ҳукмрон будани ғофилӣ ба вуқўъ меомадаанд. Бинобар ин азони ба намози бомдод даъваткунанда одамҳоро на танҳо аз ғафлат бедор мекардааст, балки аз марги баногоҳ падидоянда низ огоҳ менамудааст. Зеро дар арафаи субҳ, ҳолати дар хоб будани одам ҳатто ба нисфи марг низ нисбат дода мешудааст.