Мутаассифона, вақтҳои охир бемориҳои системам дилу раг ва ба вуқўъ пайвастани ҳолати ногаҳонии фавт зиёд шуданд. Аксари ҳолатҳои марг дар арафаи субҳ, яъне дар лаҳзаҳои ҳукмрон будани ғофилӣ ба вуқўъ меомадаанд. Бинобар ин азони ба намози бомдод даъваткунанда одамҳоро на танҳо аз ғафлат бедор мекардааст, балки аз марги баногоҳ падидоянда низ огоҳ менамудааст. Зеро дар арафаи субҳ, ҳолати дар хоб будани одам ҳатто ба нисфи марг низ нисбат дода мешудааст.

Яке аз ахлоқи накӯ, ки имрӯзҳо хеле камранг шудааст, садоқат ва ростӣ ва ростгӯӣ аст. Имрӯзҳо аз сабаби он, ки ин ахлоқи ҳасана аз миёни мо доман мекашад ва қариб, ки моро тарк намудааст дар миёни ҷомеа нооромӣ ва нобоварӣ ба маротиб афзудааст. Дар натиҷаи ин нобоварӣ ва камранг шудани садоқату ростӣ шакку тардид ҷамъиятро фаро гирифтааст, ки аксарият эҳсоси оромиш ва роҳатро аз даст додаанд.

Дини мо дар ин замина баъзе қонуну қоидаҳоро пешниҳод кардааст. Ба ҳақ ва меҳнат эҳтиром гузоштан, иҷро кардани уҳдадориҳо, дуруст рафтор кардан, корро ба хубӣ иҷро кардан, одил будан, самимӣ ва нияти нек доштан, ба аҳду ақд вафо кардан ва ғайри инҳо қоидаҳое ҳастанд, ки риоя ва иҷро кардани онҳо ҳангоми кору фаъолият ҳатмӣ мебошанд.

Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат имрўз қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ ба артиши муқтадир ва муҷаҳҳаз табдил ёфт, ки яке аз артишҳои пешрафта маҳсуб меёбад. Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ имрўз дорои тамоми таҷҳизоти техникӣ буда, барои афсарону аскарон тамоми шароитҳо муҳайё гаштааст.

Чун Паёмбар (с) аз ғори Савр берун шуд ва озими Мадинаи мунаввара гардид, яъне ватани худро тарк (ҳиҷрат) мекард, дар минтақаи Ҷуҳфа байни Маккаву Мадина қарор гирифт, роҳи Маккаро шинохт, маҳзун шуд, дилаш ба ватан майлон гардид, зодгоҳ ва зодгоҳи аҷдодонашро ба ёд овард. Ин буд, ки Ҷабраил нозил шуд ва пурсид: Муштоқи ватан ва зодгоҳат шудӣ? Паёмбар (с) посух доданд: Бале! Пас ин оят нозил шуд: «Ҳамон Худое, ки Қуръонро бар ту фарз кард, туро ба ҷойгоҳ ва зодгоҳат бозмегардонад» .

Амалҳои солеҳ хеле зиёд мебошанд, ки дар Қуръони карим ва ҳадисҳои Пайғамбар (с) ба он таъкид шудааст. Баъзе аз аъмоли солеҳ нисбат ба баъзе дигар фазилати бештаре дорад. Яке аз беҳтарини аъмоли солеҳ накуӣ бо падару модар аст, чунончи Худованди карим дар Қуръони маҷид мефармояд: «Ба падару модари хеш накуӣ кунед». (Нисо; 36).