Дар натиҷаи ин иртиботҳо гоҳе инсонҳо бо ҳам наздиктар мешаванд ва дар масири кору зиндагӣ мушовиру ёрдамчии ҳамдигар мегарданд. Яъне дар натиҷаи дар канори ҳам зиндагӣ кардан, пайванди муҳаббатомез ва як намуд робитаи хос дар миёни онҳо ҳосил мегардад, ки ба тарзи муомилаву иртиботҳои онҳо ранги дигар мебахшад. Ин пайванди бародарона аст, ки дар дини мубини Ислом нисбати он таъкиди фаровон шудааст.

Дини мубини Ислом на фақат муомилаи нек бо инсониятро новобаста аз дину миллат ва нажод ташвиқу тарғиб мекунад, балки муомилаи нек бо ҳайвонотро сабаби ба раҳмати Худованди меҳрубон расидан ва ба биҳишти ҷовидон муваффақ гардидан маънидод мекунад.

Дар ин навишта мехоҳем дар бораи ду хислати бад ва ду одати носазое сухан гўем, ки бисёре аз мардум ба он мубталоянд ва ҳатто онро ночиз мешуморанд, вале дар назди Худованд он ду басо гуноҳи бузург аст. Кор то ҷое расидааст, ки мардум бо ин ду хислат кори худро оғоз мекунанд ва маҳфилу нишастҳои худро бо он гарм мекунанд.

Абармардони миллати тоҷик ва ҳомиёни шуҷои Ватан дар дарозои таърих ҳифзу ҳимояи хоки Ватанро ба ҷон хариданд, қурбон шуданд, ба коми оташ рафтанд, дар муқобили тири душман сина сипар карданд, аммо таслим нашуданд, то қатраи хуни охирин аз марзу буми хеш муҳофизат карданд…

Шурӯъ аз ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта як гурӯҳи одамон бо истифода аз номи поки ислом барои расидан ба манфиатҳои шахсӣ даст ба хиёнати миллат ва мазҳаб заданд. Онҳо сараввал мардумро ба "Майдони шаҳидон" даъват намуда, халқи кишварро ба ду гурӯҳ ҷудо карданӣ шуданд.

Намози таровеҳ дар тамоми шабҳои моҳи Рамазон суннати муаккада буда, хондани он барои марду зан савоб дорад ва таркаш бидуни узр гуноҳ аст. Имом Бухорӣ аз Абўҳурайра (р) ривоят карда, ки ў фармуд: «Пайғамбар (с) мардумро ба қиёми шабҳои моҳи Рамазон тарғиб мекард, бидуни он ки дар ин маврид онҳоро таъкид намояд ва мефармуданд: «Касе, ки ба хотири имон ва умеди аҷру савоб дар шабҳои Рамазон ба намоз бархост, гуноҳони гузаштааш омурзида мешавад»».