Ҳамасола бо ташаббуси Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар саросари кишвари азизамон маъракаи ниҳолшинонӣ ва кабудизоркуниву тозаю озода намудани муҳити зист ба роҳ монда мешавад. Ин накӯкориҳо идомабахши аз нав зинда кардани урфу анъанаҳои ниёгонамон арзёбӣ гардида, ба беҳтар шудани ҳолати беҳдоштӣ, баланд бардоштани сатҳи маърифати экологӣ ва зебопарастии мардум равона гардидааст.

Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва тамоми мақомоти сиёсӣ ва қудратии кишвар хатару оқибатҳои тафаккури ифротгароии динӣ ва гурӯҳҳои ифротиро дарк намуда, ба муқобили онҳо муборизаи қатъӣ ва фарогирро ба роҳ мондаанд.

Масъалаи муҳиме, ки солҳои тулонӣ ҷомеаи моро ба ташвиш оварда буд, ин масъалаи ҳурофоту таассуб ва рушд ёфтани онҳо дар байни мардуми кишварамон буд. Ҳатто қисмати ин зуҳурот дар ақлу амали табақаҳои мухталифи ҷомеа ҷой гирифта, хатари ҷиддиро барои давлатдорӣ ва дини муқаддаси ислом ба бор меовард.

Ва аммо агар бо маводи мухаддир тиҷорат бошад ва дар ин асос фоидагирӣ, боз ҳам он савдо ҳаром аст, зеро ҳар чиро, ки Аллоҳи бузург ҳаром кардааст, тиҷорати он ҳам ҳаром аст пули аз савдои он ба даст меомада ва ҳаром аст, бидуни фарқ, ки он ба мусалмон фурӯхта мешавад ва ё ба ғайри мусалмон.

Бемориии ихтилоф ва тафриқа ҷомеаи мусулмононро фаро гирифта, ки маншаи он амалкарди доиёне аст, ки мусулмононро ба ҳамдигар душман сохта, бо гумроҳ сохтани ҷавонон аз масири воқеии аҳли суннат ва ҷамоат, бахусус таълимоти Имоми Аъзам, онҳоро барои мухолифат бо мусулмонон даъват мекунанд.

Фарзанд дар зиндагии инсон ба мисли дарахти наврастаест, ки аз парвариши боғбон вобастагии бузург дорад. Агар боғбон дар парвариши ниҳоли боғаш заҳмат кашад ва аз замони наврастагӣ ба он аҳмият диҳад, дар муддати кӯтоҳе дарахти пурсамареро ба воя мерасонад.