Намози таровеҳ дар тамоми шабҳои моҳи Рамазон суннати муаккада буда, хондани он барои марду зан савоб дорад ва таркаш бидуни узр гуноҳ аст. Имом Бухорӣ аз Абўҳурайра (р) ривоят карда, ки ў фармуд: «Пайғамбар (с) мардумро ба қиёми шабҳои моҳи Рамазон тарғиб мекард, бидуни он ки дар ин маврид онҳоро таъкид намояд ва мефармуданд: «Касе, ки ба хотири имон ва умеди аҷру савоб дар шабҳои Рамазон ба намоз бархост, гуноҳони гузаштааш омурзида мешавад»».

Бикўш, то ин моҳ нуқтаи гардише барои муҳосабаи нафс ва тақвияти аъмол, баргашт аз гуноҳон ва ислоҳи зиндагият бошад.

Рӯза барои рӯзадор як имтиҳони Худованд аст, ки бо вуҷуди ташнагиву гуруснагӣ ва мавҷуд будани анвои таъомҳои лазиз аз хӯрду нӯш ва ҳамбистарӣ худро нигоҳ медорад. Инчунин рӯза дар вуҷуди инсон ҳисси раҳму шафқат ва муҳаббату бародариро бедор мекунад.

“ Эй мӯъминон! Бар шумо рӯза фарз гардонида шуд, ҳамон гуна, ки бар пешиниёни шумо фарз шуда буд, бошад, ки шумо парҳезгор шавед.” (Сураи “Бақара”. ояти 183) Яъне ин оят далел бар фарз будани рӯзаи моҳи Рамазон аст. Инчунин дар охири оят ҳикмат ва фавоиди рӯза баён мегардад, ки шумо ба сабаби рӯза доштан бо тақво ва аз ҷумлаи парҳезгорон мешавед.

Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи Ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Имрўзҳо мардуми мусалмони кураи олам аз ҷумла Ҷумҳурии азизи мо Тоҷикистон дар арафаи истиқболи моҳи шарифи Рамазон мебошанд. Ин моҳи муқаддас барои ҳар як мусалмон, азизу гиромист. Барои онҳое, ки худро пайрави дини мубини Ислом медонанд, ин моҳи шариф бузургтарин ва муқаддастарин моҳи солшумории ҳиҷрии қамарист ва риояи ҳар муқаррароти он муҳтарам дониста мешавад.