Яке аз зуҳуроте, ки ҳамакнун бештари мардум аз он изҳори нороҳатӣ мекунанд, ин ба таври сунъӣ боло рафтани нархҳо дар бозорҳои кишвар мебошад. Зеро бархе аз савдогарони беинсоф ба хотири манфиати зиёди худ нархҳоро гарон менамоянд ва ба ин васила ба мусулмонон азият мерасонанд. Оё ин мусулмонӣ аст? Албатта не! Баланд бардоштани нархи маводи хӯрокворӣ дар шариат «эҳтикор» ном дошта, чунин афрод мавриди иҳонати Парвардигор қарор доранд.

Бархӯрди ақидаҳои диниву мазҳабӣ барои амалӣ намудани ҳадафҳои сиёсӣ ва ғаразхоҳонаи дунёталабон замина фароҳам оварда, бо баҳонаи дифоъ аз дини ислом қатлу куштори мардуми бегуноҳ дар шакли террор анҷом дода мешаванд.

Рўзи мавлуди пайғамбари гиромии ислом – Ҳазрати Муҳаммад (с)-ро дар тамоми ҷаҳон ҳамчун хуштарин ва рўҳбахштарин рўз мусалмонон бо як ҷаҳон муҳаббат ва самимият ба исломи мубин ва арзишҳои волои он истиқбол мегиранд.

Имсол мардуми шарифи кишварамон 26 – умин солгарди ба таври раъйпурсии умумӣ қабул гардидани ҳуҷҷати сарнавиштсози худ – Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо як ҷаҳон фараҳу шодӣ таҷлил менамоянд.

Мегӯянд, ки таърих беҳтарин омӯзгор аст, зеро марҳила ба марҳила барои ҷомеаҳо ва кишварҳо сабақи зиндагӣ ва роҳу усули расидан ба саодату некбахтиро падидор мекунад. Тоҷикистон бо вуҷуди тӯли ҳазор сол бидуни давлат зистанаш тамаддун ва фарҳанги оламшумуле офаридааст, ки аз ин ганҷинаи хираду маонӣҳама мардумони олам барои расидан ба пешрафтҳои давлатҳояшон пурсамар истифода мебаранд.

Ҳаққи падару модар нисбат ба фарзанд бисёр бузург аст ва дар дин ҳам мақому манзилати онҳо бисёр болост. Чунки некӣ кардан ба волидайн қарини тавҳид ва ҳамчунин шукргузории онҳо ба шукри Худованд мақрун аст. Эҳсон ба волидайн аз беҳтарин аъмол дар назди Худованд ба шумор меравад. Чунонки Худованди мутаъол дар китоби худ дар мавриди некӣба волидайн ба такрор дастур мефармояд: «Худои якторо бипарастед ва ҳеҷчизро шарики Ӯ қарор надиҳед ва ба падару модар некӣ кунед» (Сураи «Нисо», ояти 36).