Бешубҳа, шахсе, ки дар ғарибӣ умр ба сар мебараду ҳамеша ватани азизашро ёд мекунад ва пайваста барои амонии ватани маҳбубаш ҷаҳду талош ва дуо менамояд, воқеан шахси боимон ва ватандӯсту соҳибватан маҳсуб мешавад. Аммо нафаре, ки дар ватани худ иқомат ва кору зиндагӣ намуда, аз обу ҳавои он истифода мебарад, вале заррае муҳаббат ба ватанаш надорад, ободию пешрафти ватанашро намехоҳад, дар андак мушкилот хиёнат ба ватани худ менамояд, ин нафар натанҳо беватан, балки нафари носипос, сустирода ва заиф шинохта мешавад, зеро ин сухан, ки бархе аз аҳли илм онро ба Паёмбар (с) нисбат медиҳанд ва чунин аст:

Рисолати таърихии дин ваҳдат ва суботи ҷомеа мебошад, на тафриқаандозӣ байни уммати исломӣ. Пас ҳар шахси бедордил ва ватандӯст ба саволе рӯ ба рӯ мегардад, ки ӯро ором гузошта наметавонад.

Вақте ба мафҳуми калимаи «мусулмон» меандешем, дар таҳти маънои он фазоили бузургеро дармеёбем. Калимаи «мусулмон» аз решаи калимаи «ислом» гирифта шудааст ва «ислом» маънои сулҳу саломат ва покию самимият аст, яъне мусулмон шахсест, ки равандаи роҳи сулҳу сафо ва покизагист.

Худованд некиҳо ва бадиҳоро навишта, сипас онро баён намудааст. Ҳар ки қасди анҷоми кори неке кунаду онро анҷом надиҳад, Худованд барояш як савоби комил менависад. Ва агар қасди анҷоми кори некеро кунаду онро анҷом диҳад, барояш аз даҳ то ҳафтсад ва ё аз он ҳам зиёдтар савоб менависад. Агар банда кори бадеро қасд кунаду онро анҷом надиҳад, Худованд барояш як савоби комилро менависад ва агар қасд кунаду онро иҷро намояд, барояш танҳо як гуноҳ навишта мешавад

Худои таъоло инсонро офарид ва ўро дар замин мустақар сохт. Барои ҳар кас ватане қарор дод ва ободонии дунёву охиратро ба зиммааш гузошт. Мусулмон касест, ки дар ободонии диёри худ кўшиш мекунад ва дигаронро ба он ташвиқ менамояд. Зеро покизагӣ ва ободкорӣ нишонаи имондорӣ ва шиори дини мубини Ислом аст.

Худованди мутаъол бандагонашро ба рост будани ҳамешагӣ амр намудааст. Худованд фармудааст: «Шумо дар таваҷҷуҳ ба ў рост бошеду аз ў омўрзиш бихоҳед» (Сураи «Фуссилат», ояти 6). Хос Паёмбарашро ба ин сифат амр карда, Худованд фармудааст: «Ҳамон тавр ки маъмур шудаӣ, рост бош» (Сураи «Ҳуд», ояти 112).