Воқеаву ҳодисаҳои мухталифи ҷаҳони имрӯза собит месозанд, ки проблемаи терроризми байналмилалӣ ва экстремизм яке аз масъалаҳои доғи рӯз боқӣ мондааст ва ҳал намудани ин мушкилӣ танҳо дар ҳамбастагии қудрат ва имконоти дохилию хориҷии кишварҳои ҳампаймон имконпазир мегардад.

Маънои адл ин миёнаравӣ дар ҳама корҳост ва адолат сифатест, ки аз ҳар он чи ба одамгарӣ халал мерасонад, парҳез карда шавад. Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам фармудаанд: «Адлкунандагон дар назди Худо болои минбаре аз нур мебошанд, ҳамон касоне, ки дар ҳукм, хонавода ва зердастонашон адл мекунанд» (Ривояти Муслим). Мақому манзалати адл дар Ислом хеле бузург аст ва савоби он назди Худованд гарон аст. Адл чанд намуд мешавад ва ҳар мукаллафро воҷиб аст, то ба андозаи масъулияташ дар ҳаёти худ адл намояд. Имомро воҷиб аст бо зердастонаш одил бошад. Чунонки Худованд фармудааст: «Эй Довуд, мо туро дар рўи замин халифа гардонидаем. Пас дар байни мардум бо ҳақ ҳукм намо ва пайрави ҳаво машав, ки (он) аз роҳи Худо дурат менамояд» (Сураи «Сод», ояти 26) .

Солҳои охир иддае аз гурӯҳҳои манфиатҷӯ бо истифода аз эҳсосоти диниву мазҳабии мардум ва махсусан мусулмонон ба қавли машҳур «обро лой карда, моҳӣ мегиранд». Ба он нигоҳ накарда, ки дини мубини Ислом бо таълимоти саршор аз некиву накӯкорӣ ва ахлоқи ҳасана зуҳур намуда, ҳама гуна аъмоли зиштро мавриди накӯҳиш қарор медиҳад, равияву ҷараёнҳои алоҳида ҳадафу мақсадҳои худро бо ниқоби ислом пӯшиш медиҳанд ва оёти қуръониву аҳодиси набавӣ (махсусан чанд ояти аввали сураи «Тавба»-и Қуръони карим) – ро мутобиқ ба талабот ва манфиати хеш шарҳу тафсир мекунанд.

Дини мубини Ислом манзумаи зебогиҳои ахлоқӣ мебошад. Яке аз асосҳои ахлоқи зебое, ки дини мо ба он таъкид кардааст, фурӯтанӣ мебошад. Пайғамбари гиромиямон Ҳазрати Муҳаммад (с) дар яке аз аҳодиси шарифаш фармудаанд: «Касе, ки нисбати бародари диниаш бо фурутанӣ муносибат намояд, Худованди бузург шарафи он нафарро зиёдтар мекунад. Касе ҳам, ки нисбати бародари динияш мағрур шуда худнамоӣ кунад, Худованд вайро паст мезанад»

Мо ҳамасола рӯзи 24-уми ноябрро ҳамчун рӯзи - Парчами миллии Тоҷикистонро ҷашн мегирем. Парчам як матоест, ки бо рангҳои сафеду сурху сабз ва тоҷ дар миёна ороста шудааст ва мо ҳамарӯза онро дар биноҳои маъмуриву идорӣ, дар ҳама сохторҳои давлатӣ мебинем. Ин парчам ҳамарӯза парафшон аст ва мудом алвонҷ мезанад. Ин мушоҳидаи умумии парчам аст, ки мо ҳамеша онро мадди назар дорем.

Сулҳ муҳим аст. Дини мубини Ислом даъват мекунад, ки мардум сарфи назар аз дин ва миллаташон сулҳомез зиндагӣ кунанд. Муносибатҳои хайрхоҳона ва неки ҳамсоягӣ ҳамаи моро як оила месозад, ки ба рушди ҷомеаҳо ва миллатҳо мусоидат мекунад.