Таърих гувоҳ аст, ки андар ҳама давру замонҳо дар амалӣ намудани андешаҳои бузурги созанда, аз ҷумла, ҳадафҳои стратегӣ ба ҷуз саъю талошҳо баҳри рушди иқтисодиёт ва таҳкими фишангҳои давлатдорӣ инчунин фарҳанги сарфакорӣ ва истифодаи оқилонаи захираҳои табии ва дигар сарватҳои модӣ нақши аввалиндараҷа мебозад. Зеро Офаридгор дар баробари дигар неъматҳои табии ва бунёдӣ ба башарият ақлу дарки худшиносӣ ато фармуд, то инсон бо василаи омӯзиши илму мушоҳидаи маърифати воло ба хушбахтию саодати зиндагӣ бирасад.

Ҳазрати Исо (а) яке аз пайғамбарони мурсал ва соҳиби китоб буда, Худованд ўро «оят», яъне нишона ва ҳуҷҷат қарор додааст. Ин паёмбари илоҳӣ дорои муъҷизоти аҷибе мебошад, ки тавассути онҳо одамони зиёд дар замони худ ба Худо имон овардаанд. Мо ба ҳамаи паёмбарони Худо имон меоварем ва ба муъҷизоти онҳо бовар дорем.

Аз вақте ки пандемияи коронавирус тамоми дунёро фаро гирифтааст, мардуми бадаҳшатафтода, аз сулфаи одие, ки дигар вақтҳо ба он эътибор ҳам намедод, рӯҳафтода мешаванд ва ё баръакс COVID-19-ро ба зуком шабоҳат дода, ба он беаҳамиятӣ мекунанд.

Асри 21 асре аст, ки илму техника дар авҷи тараққиёти худ қарор дорад.Дунё дигар дунёи 70-80 соли пеш нест! Агар 70-80 соли пеш ё бештар аз ин барои расонидани як хабар, чӣ рост ва чӣ дурӯғ нома навишта, бо машаққатҳои зиёд онро ба шахси дар назардошта мерасонданд, имрӯз дар арзи фақат чанд сония чунин хабарҳоро аз тариқи шабакаҳои гуногуни иҷтимоӣ-иттилоотӣ ба маълумоти миллионҳо ва ҳатто аз ин ҳам зиёд одамон расонида мешавад.

Бешубҳа, шахсе, ки дар ғарибӣ умр ба сар мебараду ҳамеша ватани азизашро ёд мекунад ва пайваста барои амонии ватани маҳбубаш ҷаҳду талош ва дуо менамояд, воқеан шахси боимон ва ватандӯсту соҳибватан маҳсуб мешавад. Аммо нафаре, ки дар ватани худ иқомат ва кору зиндагӣ намуда, аз обу ҳавои он истифода мебарад, вале заррае муҳаббат ба ватанаш надорад, ободию пешрафти ватанашро намехоҳад, дар андак мушкилот хиёнат ба ватани худ менамояд, ин нафар натанҳо беватан, балки нафари носипос, сустирода ва заиф шинохта мешавад, зеро ин сухан, ки бархе аз аҳли илм онро ба Паёмбар (с) нисбат медиҳанд ва чунин аст:

Рисолати таърихии дин ваҳдат ва суботи ҷомеа мебошад, на тафриқаандозӣ байни уммати исломӣ. Пас ҳар шахси бедордил ва ватандӯст ба саволе рӯ ба рӯ мегардад, ки ӯро ором гузошта наметавонад.