Тоҷикистони азизи мо яке аз давлатҳоест, ки сулҳу суботро барои шаҳрвандонаш таъмин кардааст. Дар тамоми минтақаҳои ҷумҳуриамон мардум озодона кор ва фаъолият мекунанд. Бинобар ин, ҳар шаҳрванде, ки дар Тоҷикистон зиндагӣ мекунад ва аз ҳамин ҳавои он нафас мекашад, бояд ба қадри ин неъмати бебаҳо бирасад ва шукронаи оромии ин кишвари азизамонро намояд.

Яке аз зуҳуроте, ки ҳамакнун бештари мардум аз он изҳори нороҳатӣ мекунанд, ин ба таври сунъӣ боло рафтани нархҳо дар бозорҳои кишвар мебошад. Зеро бархе аз савдогарони беинсоф ба хотири манфиати зиёди худ нархҳоро гарон менамоянд ва ба ин васила ба мусулмонон азият мерасонанд. Оё ин мусулмонӣ аст? Албатта не! Баланд бардоштани нархи маводи хӯрокворӣ дар шариат «эҳтикор» ном дошта, чунин афрод мавриди иҳонати Парвардигор қарор доранд.

Бархӯрди ақидаҳои диниву мазҳабӣ барои амалӣ намудани ҳадафҳои сиёсӣ ва ғаразхоҳонаи дунёталабон замина фароҳам оварда, бо баҳонаи дифоъ аз дини ислом қатлу куштори мардуми бегуноҳ дар шакли террор анҷом дода мешаванд.

Рўзи мавлуди пайғамбари гиромии ислом – Ҳазрати Муҳаммад (с)-ро дар тамоми ҷаҳон ҳамчун хуштарин ва рўҳбахштарин рўз мусалмонон бо як ҷаҳон муҳаббат ва самимият ба исломи мубин ва арзишҳои волои он истиқбол мегиранд.

Имсол мардуми шарифи кишварамон 26 – умин солгарди ба таври раъйпурсии умумӣ қабул гардидани ҳуҷҷати сарнавиштсози худ – Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо як ҷаҳон фараҳу шодӣ таҷлил менамоянд.

Мегӯянд, ки таърих беҳтарин омӯзгор аст, зеро марҳила ба марҳила барои ҷомеаҳо ва кишварҳо сабақи зиндагӣ ва роҳу усули расидан ба саодату некбахтиро падидор мекунад. Тоҷикистон бо вуҷуди тӯли ҳазор сол бидуни давлат зистанаш тамаддун ва фарҳанги оламшумуле офаридааст, ки аз ин ганҷинаи хираду маонӣҳама мардумони олам барои расидан ба пешрафтҳои давлатҳояшон пурсамар истифода мебаранд.