Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва тамоми мақомоти сиёсӣ ва қудратии кишвар хатару оқибатҳои тафаккури ифротгароии динӣ ва гурӯҳҳои ифротиро дарк намуда, ба муқобили онҳо муборизаи қатъӣ ва фарогирро ба роҳ мондаанд.

Масъалаи муҳиме, ки солҳои тулонӣ ҷомеаи моро ба ташвиш оварда буд, ин масъалаи ҳурофоту таассуб ва рушд ёфтани онҳо дар байни мардуми кишварамон буд. Ҳатто қисмати ин зуҳурот дар ақлу амали табақаҳои мухталифи ҷомеа ҷой гирифта, хатари ҷиддиро барои давлатдорӣ ва дини муқаддаси ислом ба бор меовард.

Ва аммо агар бо маводи мухаддир тиҷорат бошад ва дар ин асос фоидагирӣ, боз ҳам он савдо ҳаром аст, зеро ҳар чиро, ки Аллоҳи бузург ҳаром кардааст, тиҷорати он ҳам ҳаром аст пули аз савдои он ба даст меомада ва ҳаром аст, бидуни фарқ, ки он ба мусалмон фурӯхта мешавад ва ё ба ғайри мусалмон.

Бемориии ихтилоф ва тафриқа ҷомеаи мусулмононро фаро гирифта, ки маншаи он амалкарди доиёне аст, ки мусулмононро ба ҳамдигар душман сохта, бо гумроҳ сохтани ҷавонон аз масири воқеии аҳли суннат ва ҷамоат, бахусус таълимоти Имоми Аъзам, онҳоро барои мухолифат бо мусулмонон даъват мекунанд.

Фарзанд дар зиндагии инсон ба мисли дарахти наврастаест, ки аз парвариши боғбон вобастагии бузург дорад. Агар боғбон дар парвариши ниҳоли боғаш заҳмат кашад ва аз замони наврастагӣ ба он аҳмият диҳад, дар муддати кӯтоҳе дарахти пурсамареро ба воя мерасонад.

Ҳамаи неъматҳои зоҳирӣ ва ботиниро дар ихтиёраш гузошт, то ки инсонҳо тавонанд барои бақои зиндагӣ ва ободии ин дунё талош варзанд. Фитрати зиндагии инсонро Худованд тарзе сомон дод, ки ҳаёти одамӣ дар ин дунё паси ҳам сипарӣ мегардад. Наслҳо ҳамдигарро иваз мекунанд ва ҷои падару модаронро фарзандон мегиранд. Ҳамин аст, ки ободии ҷаҳон ва ҳаёти инсоният сахт марбут ба он аст, ки волидайн ба фарзандон аз худ чиро таҳвил медиҳанд, ҳамон гунае, ки пешиниён ба эшон дода буданд, яъне тарбияташон карда буданд.