Дар ҳақиқат чизеро, ки мо мушоҳида мекунем ва мешунавем, ниёз ба аммову агар надорад. Дар ёд дорем, он ҳаводиси хунини ҷанги шаҳрвандиро. Он ҳодисаҳои даҳшатоваре, ки ҷони ҳазорон инсони бегуноҳро гирифт. Мушоҳида намудем, он кушторҳое, ки наҳзатиёни хунхор ва бегонапараст бар муқобили ҳамватанони бегуноҳ ва мусулмони мо анҷом доданд. Шунидем, он садоҳои гӯшхароши тиру туфанг, ки қалби ҳазорон ва ҳатто миллионҳо сокинони мамлакатро лабрези ваҳшат намуд.

Инсон беҳтарин махлуқи Офаридгор буда, тамоюли ӯ сӯи некиву хубиҳо равона аст ва ҳамеша мехоҳад соҳиби неъматҳои фаровон бошад, ҳаёти хушу гувороро аз сар гузаронад ва аз ин лиҳоз, доимо кӯшиш ба харҷ медиҳад, ки аз бадӣ ва нороҳатиҳо дур бошад.

Ба номи дини мубини ислом анҷом додани амалҳои террористиву ифротгароӣ имрӯз ба як зуҳуроти бисёр нангин ва ташвишовар мубаддал гардидааст

Вазъи имрӯзаи сайёра моро водор месозад, ки на аз зиддияти мафкураҳо, бархӯрди манфиатҳо ва ихтилофи тамаддунҳо, балки аз робитаҳои дӯстона, ҳамзистии мусолиҳатомез ва гуфтугӯи тамаддунҳо ҳарф занем

Қуръони карим аз одамон тақозо дорад, ки тамоми рафтору кирдори инсон тибқи дастуроти Худованд ва Расули Ў, саллаллоҳу алайҳи ва саллам, анҷом дода шаванд. Ибодат ва муомилот, рафтору кирдор, хулқу атвор низ ҳатман бояд дар ҳамин доира ба роҳ монда шаванд. Мутаассифона, имрўз баъзе одамон дастуроти Қуръони каримро нодида гирифта, аз фармудаҳои Худованд сарпечӣ мекунанд, ки чунин кирдор барои пайравони дини мубини Ислом шоиста намебошад.

Тавре ки ҳамаи мову шумо огоҳӣ дорем, пойдорӣ, амнияту осоиштагӣ, файзу баракат ва бақову обурўи ҷовидонаи ҳар як халқу миллат дар инсондустӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, ҳифз намудани маданияту маърифат ва ёд аз гузаштагони бузурги миллати хеш мебошад.