Абӯҳанифа Нуъмон бини Собит ибни Марзбон, ибни Зуто (699, Куфа – 767, Бағдод), ки бо лақабҳои «Имоми аъзам» ва «Сироҷ-ул-аимма» низ машҳур аст, аз аввалин ва бузургтарин фақеҳон ва мутакаллимони номвари аҳди аввали ислом, поягузори равияи суннӣ ва муассиси мазҳаби ҳанафия ва бузургтарин имоми аҳли суннат ва ҷамоат ва машҳур ба Имоми Аъзам мебошад

Ду гавҳараки дилу дида ва дурри гаронмоя, ки сабаби ба ҳаёт омадани мо ва нашъунамои мо мегарданд, падару модар мебошанд.

Мавзӯе, ки инак мехоҳем дар бораи он сухан бигӯем, яке аз хислатҳои неки инсонӣ, яъне ҷавонмардӣ аст. Мо ин масъаларо аз васиятномаи Имоми Аъзам ба шогирдаш Абӯюсуф истифода намуда, онро бо истифода аз оятҳои қуръонӣ, ривоятҳои Пайғамбар (с) ва ашъори шоирони бузург шарҳу тавзеҳ медиҳем.

Худованд мефармояд: «Оё наменигаред ба он обе, ки менӯшед. Оё шумо ӯро фуруд овардаед, ё Мо ӯро фуруд овардаем». ҳамчунин мефармояд: «Мо обро барои ҳамаи махлуқоти зинда сабаби ҳаёт гардонидаем».

Аллоҳи бузург дар каломи поки худ фармудаст: “Ва чун Иброҳим (а) гуфт: Парвардигоро! Ин ҷоро, (яъне шаҳри Маккаи мукаррама) шаҳри амн бигардон”....Сураи Бақара,ҷузъе аз ояти 126. Инчунин, Паёмбари гиромиқадр (дуруду салом ба рўҳи покашон) мефармоянд: ”Бор Худоё! Ман миёни ҳар ду кӯҳи Мадинаро ҳарами амн қарор медиҳам, чунончи Иброҳим (а) Маккаро ҳарам қарор дод”...

Афзоиши аҳолию раванди шаҳрнишинӣ, биёбоншавӣ, хушксолӣ ва тағйири иқлим, инчунин набудани имконот барои таъмини истифодаи мақсадноки об ва дар оянда авҷ гирифтани мушкилоти марбут ба набудани дастрасӣ ба оби нўшокии бехатар ба офатҳои гидрологӣ ва норасоии об оварда мерасонад.