Собит гардида, ки худшиносии миллӣ бузургтарин ҷанбаи маънавии ташаккули минбаъдаи миллат, асоси ваҳдату пойдории он, таъмингари қудрату тавоноии мамлакат, амну осоштагии мардум ва пешрафту тараққии давлат аст. Дар ҳар давлате, ки дар он фазои амну субот вуҷуд дорад, мардумаш зиндагии осуда дорад ва дар ҳар кишваре, ки сулҳу салоҳ ҳукмфармо бошад, Худои таоло файзу баракаташро арзонӣ дошта, ба мардуми он ризқу рӯзии фаровоне ато менамояд.

Конститутсия волотарин дастовард, асоси суботу рушди муътадили давлат ва маҳаки асосии ифодакунандаи ормонҳои ҳуқуқии ҷомеаи муосир буда, самти равиши дурусту ояндадорӣ низоми ҳуқуқии кишварро бо назардошти риояи ҳуқуқи байналмилалӣ ва арзишҳои эътирофнамудаи ҷомеаи ҷаҳонӣ муайян мекунад.

Ҳар чизе дар зиндагӣ шукрона мехоҳад, аммо неъмати бузургтарине, ки бақои зиндагии фарзандону наберагони мо ба он вобаста мебошад, неъмати тинҷию сулҳу субот аст.

Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо яке аз давлатҳои рӯ ба инкишофниҳода буда, дар заминаи сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати милли Пешвои миллат президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалии Раҳмон марҳила ба марҳила рушд менамояд.

Сулҳу субот, амнияту оромӣ, ормонҳои миллӣ аз саодати рӯзгори мо гувоҳӣ медиҳад. Инсоният дар ҳама даврузамон дар орзуи сулҳ ҳастанд, то ба мақсадҳои наҷибашон шарафёб гарданд.

Оре, ҳақ бар ҷониби муаллифи ин мисраҳост, саодатмандии мардум ва ободию пешравии ҳар як мамлакат аз муносибати мутақобилаи кишварҳои ҳамсоя вобастагии калон дорад. Ҷумҳурии Тоҷикистон бо Ҷумҳурии Қирғизистон дар ҳамсояги қарор доранд, вале имрӯзҳо ба назар мерасад, ки аз ҷониби бародарони ба мо дӯсту ҳамсоя амалҳои нанговари рух дода истодааст, ки сабаби ба ҳалокат расидани шаҳрвандони Тоҷикистон гашта истодааст.