Бо гузашти солҳо бисёр пӯшидаҳо кушодаву номаълум маълум ва ниқобҳо бардошта мешаванду симои аслӣ ва ҳақиқии ҳар як воқеаи таърихӣ равшану аён мегардад ва ҳар як фарди ватандӯсте, ки доимо аз ҳоли сиёсиву иҷтимоии кишвар нек огоҳ аст,

Абўбакр Муҳаммад ибни Закариё ибни Яҳёи Розӣ(865-925), донишманди форсу тоҷик, ки дар ҷаҳони лотин бо номҳои Разес (Razes) ва Абубатер (Abu Bater) шинохта шуда, ҳанўз дар асрҳои миёна сазовори эътирофу эҳтироми табибону файласуфон

Паёмҳои ҳарсолаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам ­Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки саршор аз муҳаббату самимият ба халқу Ватан мебошанд, барои мардуми кишвар солҳои сол ҳамчун ҳуҷҷати тақдирсоз хизмат хоҳанд кард.

Илми мерос маҷмӯаи қоидаҳои ҳуқуқӣ ва риёзиест, ки тавассути онҳо саҳми ҳар як ворис аз моли тарака дониста мешавад. Соҳиби “Дурру-л-мухтор” илми меросро чунин таъриф кардаст: “Маърифати усули фиқҳ ва риёзист, ки он саҳм ва ҳуқуқӣ ҳар як меросбарро аз тарака муайян мекунад”.

ҳамду сано Худовандеро, ки одамонро офарида, байни онҳо пайванди хешутаборӣ қарор дод. Шаҳодат медиҳам, ки нест маъбуде ғайри Худованди ягона, ки илмаш ҳамаро фаро гирифтааст ва шаҳодат медиҳам, ки Муҳаммад (с) беҳтарин фиристодаи Ўст, дорои мартабаи баланд ва фазилати бузург. Дуруду салому баракоти бепоён ба ў ва хонадону ёронаш.

Амонат кори бузург ва масъулияти азимест, ки ҳуқуқҳо бо он ҳифз мешаванд ва вазифаҳо адо мегарданд. Амонат фарзест, ки мусулмонон ҳамдигарро ба риояи он васият мекунанд ва барои ҳифзи он аз Худованд кўмак металабанд.