Соҳибхираде мефармояд: Киштӣ дар об хатар надорад, балки об дар даруни киштӣ хатар дорад. Мусалмон дар дунё хатар надорад, балки дунё дар қалби мусалмон хатар дорад.

Пешрафти ҳаёти инсоният ба илму таълим вобаста аст. Дар кадом диёре, ки ба мактабу маориф эьтибор дода мешавад, ояндаи он кишвар ободу сокинонаш саодатманд мешаванд.

Ҳанӯз дар давраи фаъолияти қонунии ТЭТ ҲНИ як гурӯҳ аз роҳбарону пайравони ба ном “ҷонфидои Ватан”-и он аз минбарҳои баланд овоз баровардаву сухан аз боби ватандорӣ, эҳтироми он, ҳувияти миллӣ мегуфтанд.

Эҳтиром гузоштан ба неъматҳои бебаҳо, аз ҷумла истиқлолияту давлатдории миллӣ вазифаи ҳар як шахси баору номуси тоҷик мебошад.

Бисту ҳафт сол муқаддам муҳимтарин воқеаи таърихии сарнавишти миллати тоҷик ба вуҷуд омад: Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон эълон гардид. Ин ҳодисаи фараҳбахш аввали моҳи сентябри соли 1991 ба вуқӯъ пайваст ва 9 сентябр расман Рӯзи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардид.

Экстремизм (ифротгароӣ) ва терроризм (даҳшатафканӣ) падидаҳое мебошанд, инсонро дар тӯли таърих ҳамроҳӣ намудаанд. Дар асрҳои миёна ва давраи нав шахсони алоҳида ва ҳам гурӯҳҳои сиёсию мазҳабие буданд, ки ба воситаи ваҳму ҳарос, даҳшат мехостанд мақсади нопоки худро бар дӯши дигарон бор карда, одамони бегуноҳ қурбон менамуданд.