Ва инчунин Пайғамбари Худо Ҳазрати Муҳаммади Мустафо (с) дар ҳадиси муборакашон моро хитоб карда мегӯянд: «Куллукум роъин ва куллукум масъулун ъан раъиятиҳи». Яъне ҳар яки шумо ба манзалаи чӯпон дар хонаводаатон ҳастед ва дар рӯзи қиёмат дар пешгоҳи Парвардигор аз тамоми аҳли хонаводаатон пурсида мешавед. Яъне Худо ва Расулаш масъулияти аҳли хонаводаро бар дӯши мо мусалмонон гузоштаанд.

ҲНИТ, ки дини мубини исломро хост бар манфиати худ истифода барад ва ғаразҳои нопоки худро байни ҷомеаи Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки 99%-и он мусулмон буда ва пойбанди мазҳаби ҳанафӣ мебошад, пиёда созад, мардум онро қабул накарданд ва имрӯз аз хориҷ мехоҳад тафриқа кунад.

Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Таҷрибаи зиндагӣ гувоҳӣ медиҳад, ки ҳама гуна иқдомоти нав дар тӯли таърих асосан бо душворӣ ба тору пуди муносибатҳои иҷтимоӣ роҳ ёфта, пайваставу оҳиста амалӣ мегарданд. Масъалаи танзим низ аз ҳамин иқдомоти иҷтимоист. Бо татбиқи қонуни танзим ҷомеаи Тоҷикистон аз мушкили фано шудан дар гирдоби сарфу харҷи беманфиат ва бидуни мақсад раҳо ёфт.

Яке аз роҳҳое, ки ҷангиёни ДИИШ, Толибон ва дигар созмонҳои террористӣ онро пешаи худ қарор додаанд, ин бо тарзҳои гуногун тарконидани худ ва дигар нафарони бегуноҳ аст, ки новобаста аз миллату дин ва макон ҳатто дар масҷид онро ба амал меоваранд.

Даъвате, ки Раиси Шўрои уламои Маркази исломии Тоҷикистон дар вохӯриашон бо донишҷӯёни донишгоҳҳои Туркия ба амал оварданд, ки ба фиребу найрангҳои ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро, аз ҷумла, ташкилоти ифротию террористии ҲНИТ дода нашаванд, воқеан қобили қабул аст. Зеро онҳо дар хориҷи кишвар аъзоёни худро аз донишҷӯён зиёд карданианд.