Ба касе пӯшида нест, ки дар ҷаҳони муосир баъзе ҷараён ё равияе, ки арзи ҳастӣ мекунад, муғризона буда, ба нафъи арзу буми ягон кишвар нахоҳад буд. Ин ҷо суоле пеш меояд, ки чӣ зарурат дорад, ки чунин ҷараён ва равияҳо ба вуҷуд меоянд?

Барои бунёд кардани давлати мустақил ва сазовор шудан ба истиқлолият ҳар миллату халқият муборизаҳои шадид мебаранд. Мусаллам аст, ки миллати тоҷик баъди пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ барои мустақилият ба даст овардан ҷанги таҳмилии шаҳвандиро, ки ҳазорҳо падару модарон бе фарзанд, ҳазорҳо фарзанд бе волидайн, ҳазорҳо зан бе шаҳвар ва ҳазорҳо шаҳрвандон бе хонаю дар монданд ва дар ин ҷо аъзо ва шарикони ТЭТ ҲНИТ даст доштанд, аз сар гузаронд.

Маълум аст, ки бардхурҳои сиёсию муосир рӯз ба рӯз вазъи мамлакатҳои Ховари Миёнаро нооромтар сохта, дарҳамбарҳамиро дар низоми зиндагӣба вуҷуд овардааст.

Ин ҷо мехоҳам чанд мисол, факту рақамҳои таърихӣ ва ҳақиқиро дар бораи пурра «Давлати исломӣ» будани ҲНИТ ба халқ пешкаш кунам, то дар ин масъала дигар ягон шакку шубҳа намонад.

Пешвои миллатамон дар Паёми худ баён карданд: Ислом дини муқадас аст. Ҳадафу мақсадаш сулҳу осоиштагӣ ва ахлоқи ҳамида мебошад. Терорист дин, ватан, мазҳаб надошта, барои ӯ муқаддасоте вуҷуд надорад.

Аслан пайдоиши ҳизбҳои сиёсӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун падидаи нави демократӣ хуб арзёбӣ мегардад. Вале дар ибтидои зуҳур ва ташаккулёбӣ қисме аз онҳо ба ҳаёти сиёсии ҷомеа таъсири манфӣ расонда, дар ниҳоят ба сар задани ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992 - 1997 сабаб шуданд.