Азизтарин бандаи Аллоҳ Таъоло, охирин ва бузургтарин Паёмбар Ҳазрати Муҳаммад (с) мисли як офтоби саодат ба дунё омад. Ҳамон тавре ки Худованди Бузург ба василаи об ба хокҳои хушкшуда ҷон мебахшад, бо Паёмбарамон (с) ба дунё ҳаёти нав бахшид.

Чи тавре, ки Пайғамбари Худо Муҳаммад (с.а.в.) гуфта буд Чор шаб муққаррар карда шудааст, ки дар он шабҳо ҳамаи дуъоҳои мусалмонон қабул карда мешаванд

Эй бародар дур бош аз ёри бад, Ёри бад бадтар бувад аз мори бад.

Ин моҳ дорои баракоту фазоили зиёде мебошад. Пайғамбари Худо (с) фармудаанд: «Шаъбон моҳи ман аст ва Рамазон моҳи Худои таъолост».

Ҳаёти ин чаҳорёри босафо пур аз воқеъоту ҳаводиси ибратангез аст. Мехоҳем аз ҳаёти ин чаҳор ҷойнишини Паёмбар алайҳиссалом мухтасаран ҳикоя кунем.

Паёмбари Ислом (с) дар аҳодиси фаровони худ қадри илму дониш ва олиму мутаъаллимро хеле ба дараҷаи аъло нишон дода, савоби як соат таҳсили илмро беҳтар аз ҳазор ракъат намози нафл баён кардааст.