Ҳар боре, ки ба таърихи миллати тоҷик назар меандозем, симои даҳҳо фарзандони барӯманди халқ пеши назар меояд, ки мо бо номи онҳо метавонем воқеан ифтихор намоем.

Ибтидои садаи 21 барои башарият дар баробари хатарҳои мухталифе чун буҳронҳои молиявӣ ва носозгории абарқудратҳои олам ҷиҳати тақсими бозорҳои ҷаҳон экстремизму терроризм барин падидаҳои нанговару даҳшатзоро овард,

Қурон аслан бо калом тавсифношуданист. Ба ҳеҷ гуна забон ва алҳон мо наметавонем, ки Қуръонро таъриф кунем. Зеро фармудаҳои Қуръон каломи махлуқ не, балки каломи Холиқ аст.

Эй инсон! Таҳорат амонат аст, намоз амонат аст, адо кардани воҷибот амонат аст, тарки ҳаром амонат аст, ҳақро ба ҳақдор расонидан амонат аст ва аз ин ҳама бештар он ҳуқуқест, ки Худованд дар китобаш фармудааст...

أشهد ان لا إله إلا الله – «Ашҳаду алло илоҳа иллаллоҳ». Гуфтанд: "Аз дӯзах баромадӣ". Яъне ин калима сабаби наҷот ёфтан аз оташи дӯзах мебошад.

Сулаймон ибни Ашъас таҳсили илмро аз уламои зодгоҳи худ оғоз намуданд. Он замон дар шаҳри Басра муҳаддисони бисёре зиндагӣ мекарданд. Бинобар ин, ӯ ба шаҳри Басра рафта, аз Муслим ибни Иброҳим, Абдуллоҳ ибни Раҷо, Абӯвалиди Таёлисӣ, Мӯсо ибни Исмоил ва дигарон ҳадис шуниданд.