Мутассифона, вақтҳои охир зуҳуроти номатлуби тероризм дар саросари олам реша давонда, ҳамасола ҷони ҳазорҳо инсони бегуноҳро бо шумули занон ва кӯдакон аз байн мебарад. Бадии кор дар он аст, ки шабакаҳои терористӣ ин ҳама аъмоли ваҳшиёнаи худро аз номи дини мубини ислом анҷом медиҳанд. Ва он ҳам дар кишварҳои мусалмоннишине мисли Афғонистон, Ироқ, Сурия, Яман, Покистон, Туркия ва дигар нуқтаҳои гуногуни олам. Пас агар терористон аъмоли ваҳшиёнаи худро, ки ба иддаои онҳо "бар зидди душманони ислом" нигаронида шудаанд,

Ватан қиматтарин тӯҳфаи тақдир барои ҳар инсон аст, зеро кас танҳо дар Ватани азизи хеш ба ҳама орзуву омоли наҷиби худ мерасад. Ҳамаи мо бояд шукргузор бошем, ки чунин Ватани ободу зебо, осудаву рӯ ба рушд дорем ва тамоми шароитҳо баҳри расидан ба қуллаҳои мурод барои ҷавонон муҳайёст.

Паёмбарон аз Худованди мутаъол барои умматони худ на моли дунёву боигарӣ, на ризқу рӯзӣ, балкӣ амну оромиро талаб доштаанд, ки дар асоси он тамоми пешравӣ, сарбаландиву тараққиёти давлату миллат аст.

Шароити мураккаби ҷаҳони имрӯза тақозо менамояд, ки мо набояд нисбат ба арзишҳои динӣ, фарҳангӣ ва миллии худ бетафовутӣ зоҳир накунем, балки бояд аз онҳо пуштибонӣ намуда, ҳамчун гавҳараки чашм ҳифз намоем. Зеро мавҷудияти ҳар давлату миллат бо арзишҳои зикршуда робитаи ногусастанӣ дошта, таъмини амният ва пойдории сулҳу субот аз пойдории арзишҳои мазкур вобастагии амиқ дорад.

Он маҳбуби дилҳо, ки шабҳои дароз бо Парвардигори худ розу ниёз мегуфт ва яке аз таманниёти ӯ наҷоти мо умматон буд. Чун Худои Ғафуру Раҳим барояш ваъда намуд, ки: “Ва зуд аст, ки бидиҳад туро Парвардигорат, пас розӣ шавӣ” (Зуҳо, 5), фармуданд: То вақте ки як нафар аз уммати ман дар дӯзах боқӣ бошад, розӣ намешавам.

Соли ҷорӣ мардуми шарафманди тоҷик ва дигар сокинони гуногунмиллати ин сарзамин, онҳое, ки дар ин ватан зиндагӣ ва фаъолият ихтиёр кардаанд, ҷашни муборак ва ниҳоят азизу гиромӣ – 31-умин солгарди Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро таҷлил мекунанд. Истиқлол мафҳумест, ки онро наметавон ба як-ду ҷумла шарҳ дод: он фарогирандаи буду набуди мост, фазо ва муҳитест, ки моро дар бар мегирад, озодӣ ва мустақилияти комили мо чӣ дар дохили ватан ва чӣ дар беруни он аст.