Ҳеҷ табибе наметавонист дарди ӯро илоҷ кунад, ҳарчанд ки варзидатарин духтурони Италия ба табобаташ доман зада буданд. Кор ба ҷое расид, ки умедҳо канда шуданд, табибон низ ба ин натиҷа расиданд, ки ба умри ӯ рӯзҳои бошуморе мондааст...

Як ҳафта аз моҳи муборак сипарӣ мешавад ва дар поёни ин ҳафта мо бо даҳаи аввали он падруд мегӯем ва вориди даҳаи дуюм мешавем. Ҳамин минвол боз фурсате баъд ба даҳаи сеюм ва баъд тасбеҳи Алвидоъ аз поёни ин моҳи нусрат пайғом медиҳад. Муштоқон ба гиря меоянд, ошиқон лобаву зорӣ мекунанд, ки кош ин моҳ тӯлонӣ буд.

Садақа ва эҳсон ба маънои бахшиш ва атои неъмат ба дигарон аст. Ҳар амале, ки боиси тараққӣ ва боло рафтани мақому шаъни инсон бошаду нафси инсонро тазкия кунад ва ўро ба Парвардигораш наздик намояд, садақа ва эҳсон аст.

Рўзаи моҳи Рамазон яке аз аркони умдаи дини мубини Ислом мебошад. Дар хусуси ҳикмати машруъияти рўза уламои муҳаққиқ чунин назар доранд, ки Худованди ҳаким инсонро табиатан чунин офаридааст, ки ў ҳамеша нафси худро дўст дошта, барои пурра кардани эҳтиёҷоти хоссаи худаш саъйу талош меварзад ва аз ҳоҷати заифону мискинон ғофил мемонад.

Яке аз ибодатҳои мавсимӣ, ки ҳар сол дар моҳи мубораки Рамазон баргузор мешавад, намози таровеҳ аст. Намози таровеҳ дар тамоми шабҳои моҳи Рамазон суннати муаккада буда, хондани он барои марду зан савоб дорад ва таркаш бидуни узр гуноҳ аст.

Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст.