Бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат имрўз қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ ба артиши муқтадир ва муҷаҳҳаз табдил ёфт, ки яке аз артишҳои пешрафта маҳсуб меёбад. Қувваҳои мусаллаҳи ҷумҳурӣ имрўз дорои тамоми таҷҳизоти техникӣ буда, барои афсарону аскарон тамоми шароитҳо муҳайё гаштааст.

Ҳифзу ҳимояи Ватан дар дини мубини Ислом ҷойгоҳи хосе дорад ва Худованди мутаъол мусалмононро ба ҳифзи марзу буми ватани худ амр кардааст. Барои ҳар яки мо ҳам фарзу ҳам қарз аст, ки нигаҳбони сулҳу субот, тинҷиву оромии ватани худ бошем.

Ту некӯ бандае ҳастӣ, агар аз байтулмол намехӯрдӣ ва кор мекардӣ. Довуд (а) аз ин хитоб гиря карданд. Пас Худованд оҳанро дар дасти он ҳазрат нарм намуд, баъд аз он ҳар рӯз зиреҳе месохт ва онро мефурӯхт ва ҳамин гуна аз байтулмол бениёз шуд.

Абуҳурайра (р) ривоят мекунад, ки Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва саллам мефармоянд: «ҳар ки ба Худо ва рўзи охират имон дорад, пас бояд танҳо сухани нек бигўяд, ё хомўш истад. Ва ҳар кӣ ба Худо ва рўзи охират имон дорад, бояд меҳмоннавоз бошад» (Ривояти Бухорӣ ва Муслим).

Суннат сарчашмаи хеле муҳим барои Ислом, барои мусулмонон аст. Зеро ин маҷмӯаи гуфтаҳо, амалҳо, тасдиқҳо, сифатҳои мардумӣ, ахлоқӣ ва тарҷумаи ҳоли ҳазрати Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам), мебошад, ки дини охирин ва комили Худоро дар худ комилан татбиқ кардааст.

Эҳтиром гузоштан ба неъматҳои бебаҳо, аз ҷумла истиқлолияту давлатдории миллӣ вазифаи ҳар як шахси баору номуси тоҷик мебошад. Махсусан ин рабт дорад ба ҷавонон, ки онон давомдиҳандаи амалҳои неки волидону устодон ба шумор мераванд.