Иди саиди Фитр ва иди Қурбон дар баробари дигар санаҳои муҳими таърихии ҳаёти кишвар ба ҳайси ҷашни расмии давлатӣ дар саросари ҷумҳурӣ таҷлил мегардад. Ин худ нишони эҳтирому қадршиносӣ нисбат ба таърих, фарҳанги мардумӣ ва маросимҳои марбут ба дини мубини Ислом мебошад. Тибқи таълимоти мазҳаби Имоми Аъзам дар иди Қурбон то се рўз қурбонӣ кардан ҷоиз аст. Аснои қурбонӣ кардан шахс метавонад гўшти қурбониро ҳам худаш бихўрад ва ҳам ба хешону ҳамсоягонаш миқдоре аз онро бидиҳад.

Аллоҳ – субҳонаҳу ва таъоло – мефармояд: «қасам ба сапедадам ва қасам ба шабҳои даҳгона». (сураи «Фаҷр», ояти 1-2). Ибни Касир дар тафсири худ мегўяд: «Манзур аз ин даҳ шаб даҳаи Зулҳиҷҷа аст, ҳамон тавре ки Ибни Аббос (р), Ибни Зубайр (р), Муҷоҳид ва дигарон гуфтаанд. (Ривояти Бухорӣ). Аллоҳ – субҳонаҳу ва таъоло – мефармояд: «Ва номи Аллоҳро ёд кунанд дар рўзҳои мушаххас». (Сураи «Ҳаҷ», ояти 28). Ибни Аббос (р) дар тафсири худ мегўяд: «Яъне рўзҳои даҳгонаи Зулҳиҷҷа». (Тафсири Ибни Касир).

Инсон дар зиндагии худ бо сабру мулоҳиза ва тамкину таҳаммул метавонад тамоми мушкилотро паси сар намояд. Барои ин, пеш аз ҳама, бояд хашму ғазаби худро фурў бурда, дар ҳалли мушкилоти мављуда аз ақли солим истифода намояд. Барои муҳайё намудани фазои солими хонавода муносибати некбинона, ахлоқи ҳамида, рафтору гуфтори нек, якдигарфаҳмӣ ва меҳрубонии байни зану шавҳар хеле муҳим аст.

Дурўғ он аст, ки инсон каломи хилофи ҳақиқат ва воқеъиятро бар забон биронад. Дурўғ яке аз нишонаҳои нифоқ ва дурўягӣ аст. Паёмбар (с) фармудаанд: Нишонаи мунофиқ се чиз аст: Чун сухан бигўяд, дурўғ гўяд ва чун ваъда диҳад, хилоф кунад ва чун амонат дода шавад, хиёнат кунад».

Марде назди Расули акрам (с) омада гуфт: “-Ё Расуллаллоҳ, маро васияте кун ба коре, ки чун он кор кунам, аз оташи дӯзах халос ёбам?”. Расули акрам (с) гуфтанд, ки дар ғазаб машав. Он мард борҳо мегуфт: “– Ё Расулаллох (с), маро васият кун”. Расули акрам (с) ҳамин мегуфт, ки ғазаб макун. Маро коре биёмӯз, ки бад-он ба биҳишт равам.

Пас дили солим чист? Тавсифи мувофиқтарини қалби солим чунин аст: «Он диле, ки аз ҳавасҳои мухолиф ба дастуроти Худо ва шубҳаҳое, ки хилофи паёми Ӯ ҳастанд, холӣ аст. Аллоҳро дӯст медорад, ба ҳукми Паёмбар (с) розӣ аст. Дили солим он аст, ки мутеъи Аллоҳ аст ва дар ҳама ҳолат розигии ӯро авло медонад ва аз ҳар чизе, ки боиси хашми ӯ мешавад, дур аст».