Моҳи Рамазон моҳи меҳмонии Худост. Ҳар кас худро барои ин меҳмонӣ беҳтар омода карда бошад, аз хони густурдаи лутфу карами Илоҳӣ бештар баҳраманд хоҳад шуд. Ҳар кас дар ин меҳмонӣ муаддабтару оростатар бошад, соҳибхона ба ў лутфу навозиши бештар хоҳад дод.

Дар моҳи Рамазон шабе ҳаст бо номи шаби Қадр, ки дар назди Худованд аз ҳазор моҳ беҳтар ва боарзиштар аст. Шабе, ки дар миёни осмону замин ва башарият бо олами улвӣ ва фариштагон робитаи бевоситае барқарор гардид ва дар он нузули Қуръон бар дили поки охирин паёмбари Худо Ҳазрати Муҳаммад (с) оғоз гардид. Шабе, ки ҷаҳони ҳастӣ бо шодмонии нотакроре онро пешвоз гирифт ва ҳодисаеро бо он азамат ва шукӯҳ ҳаргиз надида буд.

Ғизои дуруст. Ба хотири тани солиму бардам доштан ҳатман ба он чизе, ки мехўрему менўшем, бояд диққати ҷиддӣ диҳем. Худованди бузург дар Қуръони карим дар ин маврид фармудааст: “Эй одамон! Аз он чизҳое, ки дар замин мавҷуданд, танҳо чизҳои пок ва Аллоҳ иҷозатдодаро бихўред. (Сураи “Бақара”, ояти 168)

Рўза барои ҷисму рўҳи инсон фоидаҳои маънавӣ ва иҷтимоии зиёд дорад, чун Худованди мутаъол ба воситаи он инсонро ба сабру таҳаммул даъват мекунад ва ба ӯ хештандорӣ ва худидоракуниро меомўзад.

Таълимоти дини мубини Ислом дар мавриди бемориҳои сироятӣ

Худоро сипоси беадад, ки мо бандагонро ба моҳи шарифи Рамазон, ки моҳи гунаҳсӯз эътироф шудааст, расонид. Моҳе, ки бедордилон онро интизорӣ мекашанд, моҳе, ки дар он борони раҳмати илоҳӣ бар бандагони мухлис сарозер мегардад.