Дурӯғ гуфтан хислатест зишту бад ва амалест қабеҳу разилона. Бо таассуфи шадид, ин падидаи расвои иҷтимоӣ дар миёни мардум то андозае шойеъ шудааст. Қариб дар ҷомеа дурӯғ гуфтан ба таври бесобиқа роиҷ гардида, дар нишастҳо, дар бозор, дар муомилот, дар ҳар коре дигар роҳ ёфтааст.

Экстремизм (ифротгароӣ) ва терроризм (даҳшатафканӣ) падидаҳое мебошанд, ки инсонро дар тӯли таърих ҳамроҳӣ намудаанд.

Солҳои охир шумораи талоқ миёни навхонадорон афзудааст, ки боиси ташвиш мебошад. Яке аз омилҳои афзоиши ин падида ин аст, ки байни ҷавонон арзишҳои умумиинсонӣ, меҳру муҳаббат, эҳсоси ишқ, вафою садоқат коста шуда, аз тарафи онҳо нисбат ба муқаддас будани оила беэътиноӣ зоҳир мешавад.

Паёми навбатии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии кишвар ҳамчун ҳуҷҷати барномавӣ фарогири ҷанбаҳои мухталифи ҳаёти сиёсию иқтисодӣ ва иҷтимоию фарҳангии ҷомеа мебошад.

Инсон мављуди иљтимоӣ аст ва ногузир бояд дар канори дигарон зиндагӣ кунад ва бо онҳо муомила ва нишасту бархост дошта бошад.

Худованди мутаъол, ки беҳтарин китобро ба мо нозил карда, аз баракоти ин армуғони ҷовидон моро баҳраманд сохта ва барои ҳидояту иршод беҳтарину бузургтарин паёмбарро низ арзонӣ доштааст, шоистагии онро дорад, ки мо беҳтарин уммат бошем.