Ҳар як фарди солимфикр медонад, ки ягон ҷиноят бе ҷавоб нахоҳад монд ва ҷинояткору ҷиноятпеша рӯзе ба ҷазои худ хоҳад расид, ки ин қазияи монанди офтоб равшан аст. Давлатҳои Аврупо билохира фаҳмида истодаанд, ки наҳзатиёне, ки ба миллату кишвари хеш хиёнат кардаанд, рӯзе ба ин давлат низ балои ҷон мешаванд, аз ин хотир замини худро аз ин хел бадхоҳони зараррасон тоза карда истодаанд.

Чанд чораандешии давлат ҷиҳати пешгирии короновирус, ки ба манфиати мардуми шарифи тоҷик аст, барои душманону хоинони миллат фурсат пеш овард, то тавассути интернет, махсусан, шабакаҳои иҷтимоии интернет миёни мардум хабару овозаҳои беасосро паҳн намуда, ҳангома барпо кунанд.

Имрӯз аксари кишварҳои ҷаҳон Ҳизби наҳзати исломро ҳамчун ташкилоти террористию экстремистӣ шинохта ва хатарнок будани онро барои ҷомеаи ҷаҳон дарк намудаанд.

Мутаасифона то ҳол дар олам бадхоҳоне ба мисли Кабириҳо ҳастанд, ки барои расидан ба манфиатҳои ғаразноки худ ба мардуми ватани худашон ҳам парвое надоранд.

Худованд мўъминонро дар бисёр оятҳои қуръонӣ барои кори нек ва хайру саховат намудан ба ятимону бечорагон амр менамояд. Дар сураи «Бақара» ояи 215 мефармояд: «Мепурсанд туро (эй Муҳаммад (с)) аз кадом навъ мол эҳсону харҷ кунанд. Бигў он молеро харҷ кардед, пас (даставвал) ба модару падар, хешовандон, ятимону дарвешон ва мусофиронро ва он чиро хайру эҳсон кунед, Худо ба он доност».

Аз назари таълимоти шариат дўст доштани Ватан, дифоъ ва ободонии он қарзи ҳар як мусулмон ба ҳисоб меравад. Худованди тавоно дар Қуръони карим ба Ҳазрати Мустафо (с) дар мавриди ватан чунин фармудааст: «Ба дурустӣ Он, ки Қуръонро бар ту фарз кард, албатта, туро ба ҷои бозгашт бозгардонанда аст». (Сураи «Қасас», ояти 85)