Мавзӯе, ки инак мехоҳем дар бораи он сухан бигӯем, яке аз хислатҳои неки инсонӣ, яъне ҷавонмардӣ аст. Мо ин масъаларо аз васиятномаи Имоми Аъзам ба шогирдаш Абӯюсуф истифода намуда, онро бо истифода аз оятҳои қуръонӣ, ривоятҳои Пайғамбар (с) ва ашъори шоирони бузург шарҳу тавзеҳ медиҳем.

Худованд мефармояд: «Оё наменигаред ба он обе, ки менӯшед. Оё шумо ӯро фуруд овардаед, ё Мо ӯро фуруд овардаем». ҳамчунин мефармояд: «Мо обро барои ҳамаи махлуқоти зинда сабаби ҳаёт гардонидаем».

Аллоҳи бузург дар каломи поки худ фармудаст: “Ва чун Иброҳим (а) гуфт: Парвардигоро! Ин ҷоро, (яъне шаҳри Маккаи мукаррама) шаҳри амн бигардон”....Сураи Бақара,ҷузъе аз ояти 126. Инчунин, Паёмбари гиромиқадр (дуруду салом ба рўҳи покашон) мефармоянд: ”Бор Худоё! Ман миёни ҳар ду кӯҳи Мадинаро ҳарами амн қарор медиҳам, чунончи Иброҳим (а) Маккаро ҳарам қарор дод”...

Афзоиши аҳолию раванди шаҳрнишинӣ, биёбоншавӣ, хушксолӣ ва тағйири иқлим, инчунин набудани имконот барои таъмини истифодаи мақсадноки об ва дар оянда авҷ гирифтани мушкилоти марбут ба набудани дастрасӣ ба оби нўшокии бехатар ба офатҳои гидрологӣ ва норасоии об оварда мерасонад.

Паёми навбатии Пешвои муаззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳар як сокини сарзамини биҳиштосоямонро рӯҳбаланд ва мутмаин мегардонад, ки воқеан Ватани маҳбуби мо, новобаста аз вазъи мураккаби сиёсию иқтисодии ҷаҳони муосир, ҳамасола дар масири рушди пойдор гомҳои устувор мегузорад ва таваҷҷуҳи худро ба осоиштагӣ ва рифоҳи мардум бештар намуда, эътимод ба ҳаёти осуда ва сулҳу суботро таҳким мебахшад.

Дар Паёми навбатии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон зикр гардид, ки ҷиҳати ҳимояву дастгирии фаъолияти соҳибкорӣ ва ҷалби сармоя аз ҷониби Ҳукумати мамлакат дар се соли охир дар соҳаҳои саноати сабук, кишоварзӣ, дорусозӣ, парандапарварӣ, чорводорӣ, сайёҳӣ ва дигар бахшҳои афзалиятнок иловатан 30 намуди имтиёзу сабукиҳо ҷорӣ карда шуданд.