Паёми навбатии Пешвои муаззами миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳар як сокини сарзамини биҳиштосоямонро рӯҳбаланд ва мутмаин мегардонад, ки воқеан Ватани маҳбуби мо, новобаста аз вазъи мураккаби сиёсию иқтисодии ҷаҳони муосир, ҳамасола дар масири рушди пойдор гомҳои устувор мегузорад ва таваҷҷуҳи худро ба осоиштагӣ ва рифоҳи мардум бештар намуда, эътимод ба ҳаёти осуда ва сулҳу суботро таҳким мебахшад.

Дар Паёми навбатии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон зикр гардид, ки ҷиҳати ҳимояву дастгирии фаъолияти соҳибкорӣ ва ҷалби сармоя аз ҷониби Ҳукумати мамлакат дар се соли охир дар соҳаҳои саноати сабук, кишоварзӣ, дорусозӣ, парандапарварӣ, чорводорӣ, сайёҳӣ ва дигар бахшҳои афзалиятнок иловатан 30 намуди имтиёзу сабукиҳо ҷорӣ карда шуданд.

Мутафаккире фармуда, ки «ҳаёти одамони бузург мазмуни таърихро фароҳам меорад». Аз ин равзанаи андеша, муҳтавои таърихи чорякасраи Тоҷикистон, ба давлати миллӣ бо идеологияи ваҳдати миллӣ ба китоби таърихи ҷаҳон ворид шудани он, воқеан, бо исми неки Эмомалӣ Раҳмон алоқадор аст.

қуръони карим хони пешкашнамудае аз ҷониби Худованди бузург аст ва он аз барои касоне, ки дар он рағбат менамоянд, хеле осон ва барои толибони ҳақ фоидабахш аст. Ривоят аст аз ҳоким бо санадаш аз Абдуллоҳ писари Масъуд (р.з.), ки он ҳазрат (с) фармуданд: «Ин қуръон як хоне аз ҷониби илоҳӣ аст, пас ба ин дастархони худованди биёед модоме, ки тавони омадан доред.

Терроризму даҳшатафканӣ аз ҷумлаи хатарҳое маҳсуб мешаванд, ки дар замони муосир пешорӯи башарият қарор гирифтаву амаликунандагони он бо ҳадафҳои гурӯҳӣ ё фардӣ пайваста даст ба аъмоли нангин мезананд.

Солҳои охир ҷаҳони ислом ғўтавари воқеаҳое гаштааст, ки ҳам аз назари шариат ва ҳам аз назари ақли солим қобили қабул нест. Кас наметавонад бовар кунад, ки ин ҳама куштору даҳшат аз рўи қуръону суннат бошад.