Мегӯянд,ки инсонҳоро на беморӣ балки тарсу ваҳм аз беморӣ бештар ба ҳалокат мебарад. Зеро тарс қудрати маҳв кардани инсонро дорад, ки ягон яроқи замонавӣ онро иваз карда наметавонад. Аз ин рӯ оромии руҳӣ ва хотири ҷамъ ба инсон нерӯи тоза мебахшад ва умеди зинда будан ва зиндагии хуб доштанро дар дили инсон бедор нигоҳ медорад.

“Ӯст, ки шуморо аз замин падид овардааст ва хост, ки онро обод гардонед”. Аз ин оят маълум мешавад, ки кори дунё низ, аз ҷумла обод кардани роҳ, пул, мактаб, беморхона, неругоҳ ва ё шинондани дарахт, ободу зебо кардани ҷойҳои ҷамъиятӣ ва дигар амалҳои монанди инҳо дар назди ислом арзишҳои волое доранд.

Иди Наврӯз ин ҷашни оғози баҳор ва соли нави мардуми форсу тоҷик мебошад. Наврӯз дар луғатҳо ба маънои рӯзи нав ва тоза, рӯзи нахустин, аввали рӯзҳои сол, яъне рӯзе ки соли нав аз он оғоз мегардад, омадааст.

Ҳар як фарди солимфикр медонад, ки ягон ҷиноят бе ҷавоб нахоҳад монд ва ҷинояткору ҷиноятпеша рӯзе ба ҷазои худ хоҳад расид, ки ин қазияи монанди офтоб равшан аст. Давлатҳои Аврупо билохира фаҳмида истодаанд, ки наҳзатиёне, ки ба миллату кишвари хеш хиёнат кардаанд, рӯзе ба ин давлат низ балои ҷон мешаванд, аз ин хотир замини худро аз ин хел бадхоҳони зараррасон тоза карда истодаанд.

Чанд чораандешии давлат ҷиҳати пешгирии короновирус, ки ба манфиати мардуми шарифи тоҷик аст, барои душманону хоинони миллат фурсат пеш овард, то тавассути интернет, махсусан, шабакаҳои иҷтимоии интернет миёни мардум хабару овозаҳои беасосро паҳн намуда, ҳангома барпо кунанд.

Имрӯз аксари кишварҳои ҷаҳон Ҳизби наҳзати исломро ҳамчун ташкилоти террористию экстремистӣ шинохта ва хатарнок будани онро барои ҷомеаи ҷаҳон дарк намудаанд.