Донишманде гуфтааст, ки инсонҳо дўст медоранд, ки сатил-сатил маслиҳат медиҳанду худашон қатра-қатра ҳам бо он амал намекунанд. Гурӯҳи ифротию худхондаи ба ном “Паймони миллии Тоҷикистон”, ки дар хориҷи кишвар қарор дорад, мисли ҳамин гуфта сатил-сатил маслиҳат медиҳанду худашон қатрае барои амалӣ гаштани он кўшиш намекунанд.

Муҳиддин Кабирӣ, саркардаи ташкилоти террористии наҳзати исломӣ, ки барои ӯ Ватан-модар, садоқат ба Ватан, хизмат ба мардум ва миллат ягон арзише надорад, имрӯз тариқи як навори видеоӣ ба мардуми тоҷик ва ҳукумату давлат муроҷиат намуда, барои пешгирӣ аз коронавирус панду насиҳат намуд ва худнамоӣ дорад.

Аслан аз рӯи ҳикмат ҳакимони дунё илму маърифатро ба нуру зиё ва ҷаҳлу беилмиро ба зулумоту торикӣ ташбеҳ мекарданд ва аз ин ҷониб олимону хирадмандонро аҳли зиё ном карданд. Дар ин айёми ҷашни Наврӯзи муборак рӯ ба рӯ шудани аҳли зиёи кишвар бо Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистон мухтарам Эмомалӣ Раҳмон як тафоули нек аст.

Борҳо ин сухани Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро шунидем, ки гуфта буданд «Террорист ватан, модар ва дину оин надорад». Ҳақ ба ҷониби ин абармарди таърихӣ аст. Гурӯҳи ифротии “Паймони миллӣ” ҳеҷ гоҳ дилаш ба ватан намесӯхт ва намесӯзад, инчунин парвои миллат ҳам надорад, агар парвои модару зан медошт, дар рӯзҳои гузашта ҳазорон мардро, ки аксарашон фарзанд дошт, фиреб дода, ба майдонҳо намекашид ва сабаби марги ҳазорҳо падару фарзанд намешуд.

Имрӯз роҳбарони ҷараёни ифротие бо номи “ПМТ” худро ғамхори ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, аммо ба ғайри дурӯғ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз намеояд. Бо таваҷҷуҳ ба ин роҳбарони бемағзи наҳзатӣ гуфтаниам, ки аз он ки ту хукумати Тоҷикистонро аз беаҳамиятӣ нисбат ба бемории сироятии коронавирус, ки имрӯз, ҷаҳонро ба ташвиш овардааст, ҳарф мезанӣ, ҳол онки хушбахтона ин вабо ба Тоҷикистон наомадаст.

Мегӯянд,ки инсонҳоро на беморӣ балки тарсу ваҳм аз беморӣ бештар ба ҳалокат мебарад. Зеро тарс қудрати маҳв кардани инсонро дорад, ки ягон яроқи замонавӣ онро иваз карда наметавонад. Аз ин рӯ оромии руҳӣ ва хотири ҷамъ ба инсон нерӯи тоза мебахшад ва умеди зинда будан ва зиндагии хуб доштанро дар дили инсон бедор нигоҳ медорад.