Инсоният дар таърихи тӯлонии хеш вобаста ба вазъу ҳолатҳои гуногун рамзҳои зиёдеро эҷод ва корбаст намудааст. Агар ба таърих бингарем, ҳар як рамз то ҷое равшангари чанд саҳифаи саргузашти қавмеву нажоде ва миллатеву давлатест.

Ҳеҷ тардиде нест, ки шариати Ислом тамоми қуллаҳои ахлоқиро дорост ва пайравони худро доимо ба роҳи росту дуруст ва сухани нек тавсия мекунад. Худованди Маннон дар оятҳои фаровон бандагони мӯъминро бо нидои «Ё айюҳаллазина оманӯ» хитоб мекунад.

Ҷисми инсон барои идомаи ҳаёт ва анҷоми вазифаи ба ӯҳда доштааш ба хӯрдану нӯшидан эҳтиёҷ дорад.

Бо ҳамдигар душманӣ, ҳасад ва қатъи робита нанамоед ва бо ҳамдигар пушт надиҳед. Эй бандагони Худо бо ҳам бародар бошед ва барои ҳеҷ мусулмоне раво нест, ки беш аз се рӯз бародарашро тарк кунад

Тинҷию оромӣ неъматест, ки бояд тамоми мардум қатъи назар аз хурду бузург ба қадраш расем ва тамоми кӯшишу заҳматҳои худро ба он равона кунем, ки ин неъмати бузурги худодода аз дасти мо наравад ва чун гавҳараки чашм бояд онро ҳифз кунем.

Ҳодисаи террористие, ки 6 ноябр соли 2019 дар минтақаи наздисарҳадии кишвар иттифоқ афтод, мо ходимони динро хеле нороҳат кард. Зеро гурӯҳе даст ба ҷинояту террор зад, ки мутаассифона аз номи ислом баромад мекунаду исломро ба худ ниқоб қарор медиҳад.