Ҳамаи таърифҳо лоиқи зотест, ки инсонро ба вуҷуд овард ва сухани некӯро бар вай таълим дод ва Қуръонро нозил кард ва онро баҳри аҳли имон мавъиза ва шифо ва ҳидоят ва раҳмат қарор дод, ки на шакке дар он вуҷуд дорад ва на каҷӣ, балки комилан рост аст ва ҳуҷҷат ва нуре ҳаст барои аҳли яқин ва комилтарин ва беҳтарин дуруд ва салом барои беҳтарин халоиқ Муҳаммади Мустафо (с) бод,

Дар ибтидои солҳои 80-ум дар Тоҷикистон гурўҳе пайдо гашт, ки дар байни мардум таблиѓот бурда, одамонро гўё ба сўи дини Ислом даъват мекард. Чун сухан аз номи Ислом мерафт, мардум оҳиста-оҳиста ба даъвати онҳо фирефта мешуданд.

Миллат ин бор номаи сарнавиштро на бо дасти бегона, балки бо дасти худ навишт ва баъди ҳазор сол Исмоили сониро пушту паноҳи худ ёфт.

Тағйирёбии иқлим ба қатори ҷиддитарин масъалаҳои глобалӣ дохил шуда, тамоми сокинони кураи Заминро ба ташвиш овард. Бино ба маълумоти ниҳодҳои соҳавии Созмони Милали Муттаҳид, то охири даҳсолаи ҷорӣ ҳудуди ду миллиард ва то соли 2030 зиёда аз 40 дарсади аҳолии рӯйи Замин ба мушкили камбуди об дучор хоҳад гардид, ки ин проблема бар асари тағйирёбии иқлим ва оқибатҳои он ба вуҷуд меояд.

Мубориза бо ифротгароии динию мазҳабӣ раванди басо нозук ва ҳассос аст. Барои безарар кардани як ифротгаро ҳуҷраи маҳбас кифоят аст, аммо барои ифротгаро нашудани як нафар тамоми қувваи давлат: оила, мактаб, маориф, воситаҳои ахбори омма, масҷид, коргоҳ, неруи ҳарбӣ, тасмимҳои амниятӣ ва ғайра зарур мебошанд.

Дарди ихтилофу тафриқа ҷавонони мусулмонро чунон фаро гирифтааст, ки сарчашмаи он амалкарди доиёнест, ки бо роҳи сӯиистифода аз арзишҳои ислом онҳоро ба душмани ҳамдигар табдил дода, сабаби дур шудан аз муқаррароти мазҳабии худ мегарданд.