Имрўзҳо мардуми мусалмони кураи олам аз ҷумла Ҷумҳурии азизи мо Тоҷикистон дар арафаи истиқболи моҳи шарифи Рамазон мебошанд. Ин моҳи муқаддас барои ҳар як мусалмон, азизу гиромист. Барои онҳое, ки худро пайрави дини мубини Ислом медонанд, ин моҳи шариф бузургтарин ва муқаддастарин моҳи солшумории ҳиҷрии қамарист ва риояи ҳар муқаррароти он муҳтарам дониста мешавад.

Дар зиёда аз 200 давлат фарогирии бемории навъи Коронавирус мардумро ба таҳлука овардаву бо сабаби ин беморӣ садҳо ҳазор нафар ҳалок шудаанд. Ҳарчанд олимону донишмандон, мутахассисони соҳаи тиб кӯшиш намуда истодаанд, ки давои ин бемориро дарёфт намоянд, мутаасифона, ҳанӯз ҳам мавзӯъ нигароникунанда боқӣ мемонад. Хушбахтона, дар кишвари мо ин беморї ба қайд гирифта нашудааст, аммо чи хеле ки дар урфият мегӯянд: “Илоҷи воқеъа пеш аз вуқӯъ бояд дид”.

Имрӯзҳо бо сабаби зуҳури бемории сироятии Covid-19 (коронавирус) марзҳои байни кишварҳо баста шуда, иртиботи заминиву ҳавоӣ то муддате қатъ ва маҳдуд карда шудааст. Бинобар ин, интиқоли ҷасадҳои ҳамватанони бо марги табиӣ фавтидаи мо аз хориҷи мамлакат ба Ватан ғайриимкон гардидааст.

Башарият дар тӯли ҳазорсолаҳо ба як қатор бемориҳои сироятӣ ба монанди домана (тиф), тоун (чума), вабо (холлера), нағзак, гул ё чечак (оспа), зуком (грипп)-и испанӣ, эбола, зукоми хукию парандаӣ ва амсоли онҳо гирифтор гардида, миллионҳо нафар ҷони худро аз ин бемориҳо аз даст додааст. Аҳли башар ҳамеша талошу кӯшиш ба харҷ додааст, то ин ки роҳи халосиро аз ин иллатҳо пайдо намояд. Бояд тазаккур дод, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ то ҷое дар ин ҷода ба мақсад ноил гардидааст, вале мутаассифона, то ғалабаи ниҳоӣ нарасидааст.

Гуноҳони кабира (бузург) зиёданд ва зишттаринашон ин аст, ки инсон дар ибодату парастиши Худо ё дар корҳо ва номҳову сифоти Ў шарику ҳамто қарор диҳад. Паёмбар (с) баён кардани гуноҳонро аз ширк шурўъ кард, зеро он бузургтарин гуноҳон ба ҳисоб меравад, сипас он Ҳазрат (с) ранҷишу озор додани падару модарро номбар кард, зеро амали мазкур низ гуноҳи бузург буда, Худованд барои кунандааш кайфари сахт муқаррар кардааст.

Мавзўъи Қуръони карим мавзуъест, ки аз гузашта ҳатто аз замони саҳоба ва тобиъин мавриди таваҷҷуҳи уламо ва бузургони муфассирин буда, ҳанўз ҳам уламои Ислом дар ҳар асру макон ба он, хусусан дар боби эъҷоз ва балоғату фасоҳати беҳамтои он таваҷҷуҳ доранд.