СОҲИБИ ҚАЛБИ СОЛИМ ШАВЕМ

Ба номи Худованди бахшояндаву меҳрубон

            Ҳамду сано Худовандро ва дуруду салом бар Паёмбари гиромии Ислом (с) ва бар олу асҳобаш бод.

            Аллоҳ таъоло дар Қуръони карим ҳазрати Иброҳим (а)-ро ситоиш намуда мегӯяд:

 "Пас аз он бо дили солим ба сӯи Парвардигораш омад" (Сураи Соффот, 84).

 Пас дили солим чист? Тавсифи мувофиқтарини қалби солим чунин аст: «Он диле, ки аз ҳавасҳои мухолиф ба дастуроти Худо ва шубҳаҳое, ки хилофи паёми Ӯ ҳастанд, холӣ аст. Аллоҳро дӯст медорад, ба ҳукми Паёмбар (с) розӣ аст. Дили солим он аст, ки мутеъи Аллоҳ аст ва дар ҳама ҳолат розигии ӯро авло медонад ва аз ҳар чизе, ки боиси хашми ӯ мешавад, дур аст».

 Аллоҳ ҳазрати Иброҳим (а)-ро имом ва пешво гардонид, ботинаш пок ва қалбаш ором буд. Худо ба ин шаҳодат дода гуфтааст:

"Пас аз он бо дили солим ба сӯи Парвардигораш омад" (Сураи Соффот, 84).

 Шубҳае нест, ки мо дар Қуръон баъзе сифатҳои хазрати Иброҳим (а) ва озмоишҳои ба сари ӯ омадаро хондаем. Ривоят мекунанд, ки ҳазрати Иброҳим (а) ҳеҷ гоҳ дар ҳаққи душманонаш дуои бад намекард, ҳарчанд онҳо ӯро бисёр таъқиб мекарданд. Дуоҳои ӯ барои душманонаш дар Қуръон чунин аст:

 "Ва ҳар кӣ ба ман нофармонӣ кунад, бидонад, ки шумо омурзанда ва меҳрубон ҳастед" (Сураи «Иброҳим», ояти 36).

 Аммо дуоҳои мӯъминон дар Қуръон ва ҳадис аксар вақт зикр шудаанд. Ба ҳама маълум аст, ки онҳо мардуми Маккаро баракат доданд. Ҳатто имрӯз мо ҷавоби ин дуоро мебинем.

 Яке аз чизҳое, ки нишон медиҳанд, ки дили инсон солим аст, ин дуоҳояш дар ҳаққи падар аст. Вақте маълум шуд, ки падари онҳо душмани Худо аст, онҳо аз ӯ рӯй гардониданд.

 Аз суҳбатҳо ва баҳсҳои ҳазрати Иброҳим (а) маълум мешавад, ки қалбаш то чӣ андоза пок ва то чӣ андоза аз ҳавасҳои нафси худ дур буд. Вай на танҳо корҳое кард, ки ӯро дили солим месозанд, балки ғамхории асосии ӯ ба даст овардани саломатии дил буд, бинобар ин чунин дуо гуфт. Инро Худо дар Қуръон овардааст:

«Ва маро рўзе, ки (мардумон) барангехта шаванд, расво макун – рўзе, ки молу фарзандон фоида надиҳад, лекин (соҳиби фоида) он кас бувад, ки дили беайбро пеши Худо биёрад». (Сураи «Шуъаро», 87-89)

 То чӣ андоза ҳамаи мо ба ин дуо ниёз дорем, зеро ҳамаи мо мехоҳем, ки дар он рӯз бо дили соф ба назди Парвардигори худ равем.

 Ҳар як падару модар, ҳар як муаллим, мураббӣ бояд фарзандон ва шогирдони худро бо дили соф ва ахлоқи ҳамида тарбия кунанд. Мо бояд фарзандонамонро тавре тарбия кунем, ки Иброҳим бо душманонаш муносибат дошт. Иброҳим аз Аллоҳ барои ҳидояти душманонаш дуо гуфт.

 Акнун биёед ба дили худамон назар андозем! Биёед ба одамон назар кунем, кӣ ба дили мо менигарад?!

 Одамон ба намуди зоҳирии мо, рафтору кирдор ва рафтори мо назар мекунанд. Аммо онҳо намедонанд, ки дар дили мо чӣ ниҳон аст. Худи Худо ба дили мо менигарад. Пас биёед дили худро тафтиш кунем. Оё рашк, такаббур, шаҳват, бадбинӣ, хашм, душманӣ вуҷуд дорад? Агар ҳаст, биёед фавран ислоҳ кунем ва онро решакан кунем. Пеш аз он ки ба сӯи Парвардигор биравем, дили худро дили солим гардонем! Аллоҳ дар Қуръон мегӯяд:

 "Дар он рӯзе, ки сирҳо ошкор мешаванд". (Сураи Ториқ, 9)

 Дар ояти дигар ӯ гуфт:

 "Ва ҳангоме ки он дар синаи онҳо нозил шуд". (Сураи Одиёт, 10)

 Бидонед, ки саломатии рӯҳ ҳам дар дунё ва ҳам дар охират судманд аст. Мо баъзе одамонро мебинем, ки ҳангоми муносибат бо одамон хушмуомила ва бахшандаанд. Мо мебинем, ки ин одамон зиндагии худро дар сулҳ, оромӣ ва хушбахтӣ ба сар мебаранд.

 Биёед ба дилҳои худ назар андозем! Агар дар он ягон беморӣ бошад, биёед кӯшиш кунем, ки онро ислоҳ кунем!

 Агар дили шумо солим набошад, агар шумо бемор бошед, дар дунё табобат хоҳед кард, аммо дар охират чӣ кор хоҳед кард?! Охир, танҳо онҳое, ки бо дили солим меоянд, дар охират наҷот меёбанд!

 Худованд дилҳои моро маҳалли раҳмат гардонад ва моро аз зумраи наҷотёфтагони охират қарор диҳад!